O πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης του ...

Εκείνη λείπει, αλλά υπάρχει ένα γράμμα πάνω στο κρεβάτι της. Αρχίζει να σκέφτεται τα χειρότερα και με τρεμάμενα χέρια ανοίγει το γράμμα και διαβάζει: 

 " Αγαπημένε μου μπαμπά,

.......λυπάμαι πολύ που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω πως έφυγα με το καινούριο μου αγόρι. Βρήκα επιτέλους την αληθινή αγάπη! Αχ, να μπορούσες μόνο να τον έβλεπες!

Είναι τόσο όμορφος με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια, και τόσο αγέρωχος πάνω στη μεγάλη και γρήγορη μηχανή του!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό..Επιτέλους είμαι έγκυος !

Ο Αμπντούλ λέει ότι θα είμαστε μια χαρά στο τροχόσπιτό του καταμεσής στο δάσος και θέλει να κάνουμε πολλά παιδιά.

Αυτό βέβαια είναι και το δικό μου όνειρο! Ανακάλυψα επίσης πως η μαριχουάνα δεν κάνει κακό. Γι'αυτό αποφασίσαμε να την καλλιεργούμε για εμάς και τους φίλους μας όταν θα ξεμένουμε από κοκαίνη και έκσταση.

Εν τω μεταξύ, ελπίζω η επιστήμη να βρει σύντομα τη θεραπεία για το AIDS και να μπορέσει ο Αμπντούλ να γίνει καλά! Το αξίζει! 

Μπαμπάκα μου, δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι πια 15 ετών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου, Κι έπειτα, ο Αμπντούλ είναι τόσο δυνατός με τη σοφία και την πείρα των 47 χρόνων του.

Με καθοδηγεί και με συμβουλεύει με τον καλύτερο τρόπο για τις επιλογές μου, όπως για την επιλογή μου να ασπαστώ τον ισλαμισμό.

Ελπίζω να έρθω να σε βρω σύντομα, έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις τα εγγονάκια σου!!

Το λατρεμένο σου κοριτσάκι!! "

Υ.Γ. : Πλάκα σου κάνω,μπαμπά!! Coolare!! Είμαι στη Μαρία. Απλώς ήθελα να σου πω πως στη ζωή υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τους βαθμούς του τριμήνου που θα βρεις στο κομοδίνο!!!!!!!!!!

Κουλ ου άχατ

Παρακαλώ βγάλτε συμπέρασμα:

1. Η είσπραξη των τελών για τη ραδιοτηλεόραση και τους Δήμους μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ ήταν και είναι με πάγια νομολογία των δικαστηρίων μας συνταγματική. Παραδόξως πως η είσπραξη του τέλους ακινήτων μέσω λογαριασμών της ΔΕΗ είναι αντισυνταγματική, όπως προσφάτως απεφάνθη το πρωτοδικείο.

2. Η στάση εργασίας των δικαστών μας, έστω και αν ρητώς σαφώς και κατηγορηματικώς το άρθρο 23   του Συντάγματος απαγορεύει την "απεργία με οποιαδήποτε μορφή" στους δικαστικούς λειτουργούς, είναι συνταγματική κατά την ένωση δικαστών και εισαγγελέων. Παραδόξως πως η ένωση εισαγγελέων επιβεβαιώνοντας τη συνταγματικότητα της στάσης εργασίας των δικαστικών, εγκαλεί για ευθεία παράβαση του Συντάγματος τον Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος με δήλωσή του κάλεσε τη ΔΕΗ να συνεχίσει να εισπράττει το τέλος ακινήτων με τους λογαριασμούς της, παρά τη δικαστική απόφαση.

3. Η επίθεση κατά του βουλευτή Στρατούλη χαρακτηρίστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ δολοφονική και φασιστική.    Παραδόξως πως, η  live επίθεση εναντίον του αιματοβαμμένου βουλευτή Χατζηδάκη (και τόσων άλλων) ήταν η δικαιολογημένη αγανάκτηση των εξεγερμένων ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα.

4. Η μετατροπή ενός ολόκληρου πανεπιστημίου σε χωματερή, ήταν το αποτέλεσμα των δίκαιων και ιερών αγώνων των εργαζομένων για δουλειά. Παραδόξως πως, η κλήση της αστυνομίας για να αποτραπεί ο προφανής, άμεσος και αποδεδειγμένος κίνδυνος για τη δημόσια υγεία καταδικάστηκε ως αστυνομοκρατία και παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Βγάλατε συμπέρασμα; Εγώ, ναι: Κουλ ου άχατ, δηλαδή σε νεοελληνική παραφθορά της αραβικής λέξης: κουλουβάχατα.    

Αν οι Γερμανοί είχαν χιούμορ...

Με την ευκαιρία της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στη Βαυαρία, σκάλισα την ιστορική μου μνήμη και θυμήθηκα ένα χαριτωμένο περιστατικό.

Όταν το 1836 επισκέφτηκε την Αθήνα ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, πατέρας του δικού μας βασιλιά Όθωνα, επωφελήθηκε την ευκαιρία για να θεμελιώσει το κτίριο των ανακτόρων, όπου σήμερα στεγάζεται η Βουλή των Ελλήνων. Τη δαπάνη για την ανέγερση των ανακτόρων κατέβαλε εξ ολοκλήρου ο Όθων με δάνειο από τον πατέρα του.

Γράφει ο ανεψιός του ναυάρχου Κόχραν σχετικά: "Οι δύο βασιλείς (εννοεί τον Λουδοβίκο και τον Όθωνα) έθεσαν τον λίθον και κάτω από αυτόν ολίγα νομίσματα του Βασιλείου. Ο θεμέλιος λίθος έφερεν την εξής επιγραφήν: "Γη μήτερ δέχου με ευμενώς, λίθον θεμέλιον Όθωνος Βασιλέως εν δόμοι 1836". Κανονιοβολισμοί ανήγγειλαν το γεγονός, ενώ ο Βασιλεύς της Βαυαρίας ησπάζετο τον υιόν του, ευχόμενος υγείαν και ευημερίαν εις την νέαν κατοικίαν του".

Μετά την εκδίωξη του Όθωνα δημεύθηκε όλη η περιουσία του, ο δε έκπτωτος βασιλιάς ποτέ δεν ζήτησε αποζημίωση για το τεράστιο ποσό που δαπάνησε προς ανέγερση του κτιρίου, το οποίο κοσμεί ακόμα σήμερα την Αθήνα. Μόνο αργότερα ανακίνησε το ζήτημα ο Βίσμαρκ για τους κληρονόμους του Όθωνα. Έκτοτε το θέμα ξεχάστηκε.

Αν είχαν χιούμορ οι Γερμανοί, στο αίτημα των Ελλήνων για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου θα απαντούσαν: "Μια στιγμή παλικάρια, αλλά έχουμε και κάτι υπόλοιπα από τον Όθωνα .... Εκείνα τα ξεχάσατε;"

Η εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ στο Πάντειο

Μετά την περιπετειώδη (τελικά: ηλεκτρονική ψηφοφορία) εκλογή του νέου Συμβουλίου Διοίκησης στο Πάντειο, αρχίζει η εφαρμογή του νέου νόμου με τη δημιουργία Σχολών που θα αποτελούν τη βάση της πανεπιστημιακής οργάνωσης. Δείτε από την παρακάτω επιστολή που απηύθυνα στα μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης πως σκέπτονται να εφαρμόσουν το νέο νόμο.    

"Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι

Έγινα αποδέκτης δύο κειμένων. Εκείνου της Συγκλήτου που προτείνει την ίδρυση 4 (ολογράφως: τεσσάρων) Σχολών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εκείνου του προέδρου του Τμήματος κ. Περεντίδη με το οποίο συνοψίζονται οι θέσεις των μελών του Τμήματός μας ως προς την μελλοντική θέση και μορφή του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης.

Επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω  τις θέσεις που εμπεριέχονται στα δύο κείμενα ως  θέσεις που αποτυπώνουν μια ακραία συντεχνιακή λογική.

Τα μέλη της Συγκλήτου που διετύπωσαν τη συγκεκριμένη θέση φαίνεται πως αγνοούν τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα του νέου νόμου, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση της χώρας. Εδώ καράβια χάνονται, το Δημόσιο  συρρικνώνεται (πρέπει να συρρικνωθεί), σχέδια «Αθηνά» εκκολάπτονται (ορθώς, ορθότατα) και τόσα άλλα και εκείνοι προτείνουν την ίδρυση τεσσάρων Σχολών!!. Ευτυχώς που δεν πρότειναν και μια Σχολή ανά Τμήμα….. Δεν θα επιμείνω επ’ αυτού περισσότερο, γιατί κάτι τέτοιο το θεωρώ ως βιασμό του ορθού λόγου. Το Πάντειο κατά τη γνώμη μου, μόνο δυο (maximum) Σχολές μπορεί να προβλέπει: Μια πολιτικών και μια κοινωνικών επιστημών. Τίποτα πέραν αυτού και με την επιφύλαξη ότι ίσως και δύο Σχολές να συνιστούν υπερβολή.

Ως προς το Τμήμα μας.

Οι θέσεις που  διατυπώθηκαν (πέραν εκείνης της διατήρησης της ονομασίας του Τμήματος), εκφράζουν επίσης όχι μόνο μια ακραία συντεχνιακή λογική, αλλά μια απίστευτη αναίρεση της ίδιας της λογικής.

Εξηγούμαι: ποια λογική επιβάλλει την ύπαρξη των συγκεκριμένων τεσσάρων Τομέων (Δημοσίων Θεσμών, Οικονομίας, Διοικητικής Επιστήμης και Φορολογίας- Ελεγκτικής) σε ένα Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης;  Εάν μου απαντήσετε ότι η Δημόσια Διοίκηση χρειάζεται και οικονομολόγους, θα σας απαντήσω ότι χρειάζεται και μηχανικούς και γιατρούς….. Με αυτή τη λογική δεν θα πρέπει να δημιουργήσουμε και Τομέα Πολυτεχνικό, όπως επίσης Τομέα Ιατρικό; Ποια λογική επιβάλλει (αντιγράφω) την «ισόρροπη λειτουργία των δύο κατευθύνσεων» ειμή μόνο εκείνης του να μη διακινδυνεύσει όχι μόνο η τωρινή αλλά και η μελλοντική θέση κανενός; Ο καθείς το μαγαζάκι του δηλαδή. Έστω και αν αυτό δεν έχει καμιά λογική βάση. Έστω και αν αυτό δεν συνεισφέρει σε τίποτα στις ανάγκες της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των φοιτητών μας. Εμείς … εκεί, να περισώσουμε τις θεσούλες μας και πέραν αυτού «γαία πυρί μιχθήτω». Οι νομικοί τα νομικά τους και οι οικονομολόγοι τα οικονομικά τους, έστω και αν στην Ελλάδα λειτουργούν πάνω από 30 Τμήματα Οικονομίας!   Και μάλιστα (τι συντεχνία θεέ μου) μη έρθουν τίποτε τρίτοι (βλ. Γενικό Τμήμα Δικαίου) και χαλάσουν οι με κόπο κτηθείσες ισορροπίες…  

Δεν συνεχίζω γιατί φοβάμαι ότι θα υπερβώ τα όρια της ευπρέπειας.

Προτείνω: το Τμήμα μας είναι ένα αναγκαίο Τμήμα για την ελληνική κοινωνία. Ως βασικό του στόχο πρέπει να έχει την εκπαίδευση στελεχών για τη Δημόσια Διοίκηση και θα θεραπεύει κατά κύριο λόγο τα γνωστικά αντικείμενα  της οργάνωσης του κράτους και τη διοικητική επιστήμη.  Αυτός πρέπει να είναι ο κορμός του εκπαιδευτικού μας προγράμματος, ο οποίος θα συμπληρώνεται ενδεχομένως και με κάποια οικονομικά ή όποια άλλα μαθήματα θα συμφωνήσουμε.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό  η θέση του Τμήματός μας ανήκει κατά λογική αναγκαιότητα στη Σχολή Πολιτικών επιστημών. Όλα τα άλλα είναι απίστευτες συντεχνιακές κατασκευές.

Με την «πρέπουσα» τιμή

Καθ. Δον. Παπαγιάννης

ΥΓ. Προσυπογράφω τις εύστοχες παρατηρήσεις του συναδέλφου κ. Ηλ. Νικολόπουλου."   

Παρουσιάσεις εισηγήσεων

Στην επόμενη σεμιναριακή μας συνάντηση του πρώτου εξαμήνου, θα παρουσιαστεί από την κα Καϊάφα η εισήγηση σχετικά με τη συμμετοχή των εθνικών κοινοβουλίων στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Θηλυκά πρωτόκλιτα σε -ας; (Στιγμές)

... Μια απ' τις φοιτήτριες, μόλις τέλειωσε η παράδοση του μαθήματος, φώναξε: "Μαρία είσαι μ@λ@κ@ς". Δεν με προβλημάτισε η αιτία για το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό της Μαρίας, αλλά ο γραμματικός βαρβαρισμός. Ήξερα πως η πρώτη κλίση περιλαμβάνει ονόματα αρσενικά που λήγουν σε  -ας και -ης και θηλυκά που λήγουν σε -α και -η. Θηλυκά πρωτόκλιτα σε -ας δεν μου προέκυπτε..... Προβληματίστηκα, αλλά εξήγηση δεν έβρισκα...

... Απολαμβάνοντας το πρωινό μου τζόκινγκ στο βουνό της Ηλιούπολης, παρατηρώ έναν κύριο που συνοδεύει το σκύλο του. Η εικόνα σας είναι σίγουρα γνωστή. Ο κύριος πετάει το ξύλο, προτρέποντας το σκύλο να τρέξει, να το βρει και να του το επαναφέρει. Φιλότιμα ο σκύλος εκτελεί την εντολή και ο κύριος αμέσως επαναλαμβάνει ξανά και ξανά το πέταγμα του ξύλου και να ο δυστυχής ο σκύλος να τρέχει πειθήνια για να εκτελέσει την εντολή. Κάποια στιγμή όμως ο σκύλος προφανώς κουράστηκε και αρνείται να εκτελέσει την εντολή. Εκνευρισμένος ο κύριος τον πλησιάζει και του φωνάζει: "Τρέξε ρε μ@λ@κ@".....

Ε, όχι. Να δεχτώ το γραμματικό βαρβαρισμό. Αλλά και το σκύλο ... μ@λ@κ@; Διακρίνει αυτός τα πρωτόκλιτα;

Έναρξη μαθήματος

Φέρεται σε γνώση των μεταπτυχιακών φοιτητών του Προγράμματος "Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση" ότι αύριο Τρίτη (20/11/2012) τα μαθήματα θα διεξαχθούν κανονικά και σύμφωνα με το πρόγραμμα που ανακοίνωσε η Γραμματεία.

Της μικρής πατρίδας

 Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα "Θεσπρωτών Διαβούλευση" με τίτλο "Όχι κ. Κάτση" και αναφέρεται στις μαθητικές καταλήψεις. Έχει κάποιο ευρύτερο ενδιαφέρον. 

Εξηγούμαι προκαταβολικά. Ο σκληρός προσωπικός τόνος του κειμένου που ακολουθεί έχει ως αιτιολογία τις ιδιότητες του ατόμου προς το οποίο απευθύνεται. Στις σελίδες της μαχητικής εφημερίδας «Θεσπρωτών Διαβούλευση»  δημοσιεύτηκε σε περίοπτη θέση «Δήλωση του πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσπρωτία Μάριου Κάτση για τις μαθητικές καταλήψεις». Παράλληλα ο πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι και καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, όπως προκύπτει από την ανάγνωση του σχετικού κειμένου της εφημερίδας.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία. Η Δήλωση είναι εξόχως αποκαλυπτική μιας άρρωστης νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε στην ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα και προφανώς αποτελεί μια από τις αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή της δεινή θέση. Για το λόγο αυτό τέτοιες Δηλώσεις δεν μπορούν πλέον να μένουν ασχολίαστες, δεν μπορούν να μένουν στο απυρόβλητο, ιδίως όταν προέρχονται από έναν καθηγητή και ταυτόχρονα πολιτευτή  του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δήλωσε ο κ. Κάτσης: «η κατάληψη ως μέσο πάλης είναι σημαντικό, αλλά όχι πρώτο στα όπλα των αιτημάτων». Όχι κύριε Κάτση. Η κατάληψη ΔΕΝ είναι μέσο πάλης. Κάποιες κουβέντες στην πτωχευμένη Ελλάδα πρέπει επιτέλους να λέγονται σταράτα, χωρίς στρογγυλέματα και εμετικούς λαϊκισμούς. Η κατάληψη είναι ευθέως παράνομη πράξη και ποινικό αδίκημα. Οι δημοκρατίες σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο συν-ορίζονται από την ύπαρξη κάποιων κριτηρίων, ανάμεσα στα οποία προέχουσα θέση κατέχει η αρχή του κράτους δικαίου και η αρχή της νομιμότητας. Όταν στη δημοκρατία δεν γίνεται σεβαστή η πρωταρχία των κανόνων δικαίου η δημοκρατία καταντάει ζούγκλα, ισχύει το δίκιο του ισχυρότερου. Αλίμονο, αν σε νέους ανθρώπους δεν διδάσκουμε το αυτονόητο. Αν δεν διδάξουμε στα νέα παιδιά ότι η αυτοδικία αναιρεί τη δημοκρατία. Ο Σωκράτης προτίμησε το δηλητήριο και το θάνατο πειθαρχώντας σε έναν άδικο νόμο και σε μια άδικη απόφαση, διδάσκοντάς μας ότι σε μια συντεταγμένη πολιτεία οι νόμοι, έστω και άδικοι, πρέπει να τηρούνται. Πολλώ δε μάλλον όταν ο εν λόγω νόμος που απαγορεύει τις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων είναι πέρα για πέρα ολόσωστος και απόλυτα δίκαιος. Όταν όμως μια μειοψηφία ή έστω μια πλειοψηφία (όσο μεγάλη και αν είναι) αγνοεί το νόμο και τον παίρνει στα χέρια της, τότε η ζούγκλα είναι εδώ κ. Κάτση. Η πόλις εάλω. Και αλίμονο στους ασθενέστερους, που υποτίθεται ότι το κόμμα σας προστατεύει.

Μα πέρα από νομικούς χαρακτηρισμούς η κατάληψη είναι ένα άκρως αντιδημοκρατικό και ανήθικο (ναι, ανήθικο) μέσο πάλης.  Και είναι ανήθικο και αντιδημοκρατικό κ. Κάτση, γιατί το δικαίωμα στη μάθηση το έχουμε όλοι μας και εκείνοι που διαφωνούν και εκείνοι που συμφωνούν με το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα. Ναι, να το κάνουμε καλύτερο. Να αγωνιστούμε γι’ αυτό και ακριβώς για το λόγο αυτό στις δημοκρατίες  προστατεύεται  το δικαίωμα του πολίτη να διαμαρτύρεται, να αγωνίζεται, να διεκδικεί. Αυτή είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Όμως με ανοιχτό  και όχι κλειδαμπαρωμένο σχολειό.  Αν εσύ θέλεις να βελτιώσεις (κατά την άποψή σου) το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου στερήσεις το δικαίωμα να έχω άλλη άποψη και πρωτίστως να επιζητώ ανοιχτό σχολειό, γιατί το σχολειό δεν ανήκει ούτε στην μειοψηφία ούτε στην πλειοψηφία. Ανήκει σε όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, που με τον οβολό τους το χρηματοδοτούν και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το κλείνει με το «έτσι θέλω». Γιατί υπάρχουν και φτωχά παιδιά που δεν μπορούν να κάνουν φροντιστήριο και η μόνη τους ελπίδα είναι το ανοιχτό σχολειό. Γι’ αυτό το κλείσιμό τους είναι ανήθικο κ. Κάτση. Σχολειά κλεισμένα και κατειλημμένα είναι νύχτα βαθυσκότεινη για κάθε κοινωνία. Τα σχολειά πρέπει να φεγγοβολούν νύχτα μέρα (έστω και με λάμπα πετρελαίου) κ. Κάτση, γιατί όπως καλά, υποθέτω, γνωρίζετε καμιά χαμένη μέρα μάθησης δεν μπορεί να αναπληρωθεί στο σύγχρονο άκρως ανταγωνιστικό κόσμο της γνώσης.

Με απασχολεί και κάτι ακόμα. Αν στα παιδιά των 15 και 16 χρόνων διδάσκουμε ότι μπορούν να παρανομούν,  έστω διεκδικώντας δίκαια αιτήματα, τότε καταστρέφουμε την ηθική βάση της κοινωνικής μας συνύπαρξης. Θέλετε ένα παράδειγμα; Η ανοχή της παρανομίας, ενδεχομένως και η παρόρμηση προς διάπραξή της,  οδήγησαν στο ελεεινό φαινόμενο, μαθητές γυμνασίου να μουντζώνουν υπερηφάνως, δημόσια και αδιάντροπα ανθρώπους μεγαλύτερους από την ηλικία τους…

Μια τελευταία σκέψη: διασύραμε την πανεπιστημιακή παιδεία με την άθλια πρακτική των καταλήψεων. Το κράτος αλλά και το πανεπιστήμιο ανέχθηκε, αν δεν υποδαύλισε, ένα φαινόμενο παγκοσμίως πρωτόγνωρο και μοναδικό. Αμιγώς ελληνικό.  Δεν υπάρχουν αλλού πανεπιστήμια στον κόσμο σ’ ανατολή και δύση; Πως, στην ευχή, εκεί δεν έχουν ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ κατάληψη; Δεν είναι δημοκρατικές κοινωνίες εκείνες; Και τώρα, τώρα που η χώρα βρίσκεται στο γκρεμό, εμείς συνεχίζουμε «μοιραίοι κι’ άβουλοι» την ίδια τακτική;  Ευτελίζουμε και τη μέση εκπαίδευση και παροτρύνουμε ανήλικα παιδιά  στην παρανομία; Έχει μέλλον μια τέτοια κοινωνία;

ΥΓ. Λυπάμαι αλλά με καθηγητή και πολιτευτή που κάνει γραπτή δημόσια Δήλωση και βιάζει βάρβαρα την ελληνική γλώσσα, δεν μπορώ να είμαι καθόλου επιεικής μαζί του. Δεν μπορεί ο κύριος πολιτευτής και ταυτόχρονα καθηγητής σε μια Δήλωση 5 σειρών να κάνει τουλάχιστον τρία συντακτικά λάθη, εκβαρβαρίζοντας αλύπητα τη γλώσσα μας. Δεν μπορεί να δηλώνει «… καλό θα είναι να συνυπολογιστούν τα εξής προτού ασκηθεί μικροπολιτική και οφέλη πολιτικά από μια τέτοια απόφαση». Και παρακάτω: «δεν υπήρχε μαζικότητα και συλλογικότητα από την πλειοψηφία των μαθητών» και για να μας εξαποστείλει κανονικά: «Στην προσπάθειά μου να συμβάλλω κατά το δυνατόν στον τρόπο διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων των νεολαιών συμπολιτών μου»!!!  Απίστευτο. Χαιρετίσματα λοιπόν από  … «τις νεολαίες συμπολίτες σου» κ. πολιτευτά και ταυτοχρόνως κ. καθηγητά.  Καλή νύχτα…..

Αποτελέσματα Διαγωνισμού, μια επιπρόσθετη ανακοίνωση και μια συγγνώμη

1. Οι επιτυχόντες στο διαγωνισμό για την εισαγωγή στο ΜΠΣ "Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση" είναι οι παρακάτω:
                                                                                       

1.         Παπαδάκος Σωτήριος                                                                  

2.         Λαμπίρη Ματθαιούλα-Λαμπρινή                            

3.         Γρανιτσιώτη Ευσταθία                                                 

4.         ΚαΪάφα Μαρία                                                                    

5.         Καραδήμα Μαρία                                                          

6.         Κυριάκης Ιωάννης                                                        

7.         Ανδρέου Ανδρέας                                                                     -

8.         Ντάβα Ζαχαρούλα                                                        

9.         Κίμινου Μαρία                                                               

10.      Σιαφλάκη Παρασκευή                                                     

11.      Γιαλούτση Σοφία                                                             

12.      Χατζηκυριάκου Ελευθερία                                        

13.      Ακρίτας Θωμάς                                                                                                 

14.      Παπαγεωργίου Νικόλαος                                          

15.      Κούκος Πέτρος     

Οι παραπάνω καλούνται σε μια πρώτη συνάντηση την προσεχή Δευτέρα 29-10-12 στο ισόγειο του κτιρίου της  Αριστοτέλους 3 και ώρα 20 μ.μ. 

2. Οι δευτεροετείς του ιδίου ΜΠΣ καλούνται σε μια πρώτη συνάντηση επίσης την προσεχή Δευτέρα 29-10-12 στο ισόγειο του κτιρίου της Αριστετέλους 3 και ώρα 17.45 μ.μ κυρίως για την ανάθεση των εργασιών που θα κληθούν να παρουσιάσουν κατά τις σεμιναριακές συναντήσεις μας. 

3. Από τους προπτυχιακούς φοιτητές του 7ου εξαμήνου που σήμερα (24-10-12), λόγω ενός βαρύτατου προγράμματος (υποστήριξη διπλωματικών εργασιών αλλά και πολλές άλλες υποχρεώσεις) όχι μόνο δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στο μάθημα, αλλά και δεν κατόρθωσα να τους ενημερώσω έγκαιρα για την ακύρωσή του, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη. Θα καλύψω το κενό. 

                                                                                        

Απορίες

Με ομόφωνο ψήφισμα η Σύγκλητος του Παντείου Πανεπιστημίου καταδίκασε τη μεταφορά με νομοθετική πράξη της περιουσίας των ΝΠΔΔ στο Ταμείο Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας.

Την παράνομη κατάληψη του Παντείου Πανεπιστημίου πότε θα την καταδικάσει;

Μαργαριτάρια

Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, πρέπει για λίγο να ευθυμήσουμε. Καθώς λοιπόν έληξε η εξεταστική περίοδος του Σεπτεμβρίου, σκέφτηκα να αναρτώ, μετά από κάθε εξεταστική, μαργαριτάρια εκπάγλου ομορφιάς από τα γραπτά των φοιτητών μου. Διαβάστε και θα συμφωνήσετε μαζί μου.

1. Στο ερώτημα αν η τρόικα αποτελεί όργανο της ΕΕ, οι απαντήσεις είναι απολαυστικές. Ας διαβάσουμε μερικές. 

"Η Τρώικα θεωρείται όργανο της ΕΕ εφόσον αποτελεί ένα οικονομικό επιτελείο εντασσόμενο στην Γερμανία ως μέλος της ΕΕ που διευθύνει και διαχειρίζεται τα οικονομικά θέματα της Ελλάδας. Αποτελεί με άλλα λόγια όχι απλό αλλά μικτό όργανο της ΕΕ".

Άλλη απάντηση:

" Η τρόικα αποτελεί οικονομικό επιτελείο της Γερμανίας, όπου εποπτεύει (δυστυχώς) την Ελλάδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρείται όργανο της ΕΕ, αφού η Γερμανία είναι κράτος-μέλος της Ευρώπης. Επιπλέον από τη στιγμή που η τρόικα έχει νόμιμη υπόσταση θεωρείται ευρωπαϊκό όργανο".

Άλλη απάντηση:

"Τα μέλη της Τρόικα εκλέγονται από τα κράτη μέλη και ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Συνεπώς ανήκει στα υπερεθνικά κυβερνητικά όργανα".

Άλλη απάντηση:

"... Έτσι λοιπόν η τρόικα είναι τράπεζα από την οποία δανειζόμαστε λεφτά ώστε να ξεχρεώσουμε που στα μάτια μας φαίνεται σωτήρια αλλά δυστυχώς μας υποβιβάζει. Η τρόικα δεν ανήκει στην Ευρώπη. Είναι υπεύθυνη για τις εξωτερικές σχέσεις της Ευρώπης και συγκαλείται μόνο όταν υπάρχει ανάγκη. ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ".

Και μια τελευταία απάντηση:

"Η τρόικα δεν είναι όργανο της ΕΕ, γιατί είναι ανεξάρτητο παγκοσμίως όργανο".

2. Στο ερώτημα αν η Αλβανία μπορεί να γίνει μέλος της ΕΕ, οι απαντήσεις είναι εξίσου απολαυστικές. 

Ας δούμε δύο:

"Η Αλβανία μπορεί να γίνει μέλος της ΕΕ γιατί αν και η γεωγραφική της διάσταση πληρεί μερικώς την ιδιότητα του κράτους μέλους ως "Ευρωπαϊκού" γιατί βρίσκεται δίπλα στην Ευρώπη, θα πρέπει να αποκτήσει δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης για να γίνει μέλος".

Η ωραιότερη όμως απάντηση είναι τούτη:

"Οι πολιτικές εξαθλίωσης των τελευταίων ετών στον Ευρωπαϊκό Νότο (καταρχήν) οδηγούν, ας μου επιτραπεί η έκφραση σε "αλβανοποίηση" - και όχι μόνο - τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Άρα η γειτονική χώρα θα έπρεπε να είναι μέλος μιας τέτοιας Ένωσης". (καλό ε;).

3. Στο ερώτημα πως αποκτάται και πως χάνεται η ευρωπαϊκή ιθαγένεια υπάρχουν λαμπρές απαντήσεις .

Παράδειγμα:

Πάνω από 30 γραπτά απαντούν στο ερώτημα ως εξής: "Η ιθαγένεια χάνεται λόγω εκπτώσεων" !!! Δεν μας διευκρινίζουν δυστυχώς αν πρόκειται για τις ... χειμερινές ή τις καλοκαιρινές εκπτώσεις .....

Μια άλλη εξίσου όμορφη απάντηση.:

"Το πρόβλημα με την ιθαγένεια προκύπτει από την ευκολία που μπορεί ένας πολίτης ακόμα και εκτός Ευρώπης να διεκδικήσει την ιθαγένεια αν έχει έστω και μονομερός (μονόπλευρα) μια σχέση με κάποια ευρωπαϊκή χώρα (δεύτερης γενιάς) ή μακρινή γενεολογική σύνδεση" (Δεν προσδιορίζει δυστυχώς πόσο .... μακρινή πρέπει να είναι η σύνδεση).

4. Στο ερώτημα αν μια Οδηγία μπορεί να αναπτύξει άμεσο αποτέλεσμα μια φοιτήτρια απαντάει:

"Μια οδηγία δεν μπορεί να αναπτύξει άμεσο αποτέλεσμα διότι αναπτύσσει επιδιωκόμενο αποτέλεσμα".

5. Μια τελευταία απάντηση στο ερώτημα σχετικά με το προφίλ του οργάνου της ΕΕ "Συμβούλιο Υπουργών".

"Το συνέδριο των υπουργών συνεδριάζει και συζητά τα προβλήματα των υπουργών και προσπαθεί να βρει λύση. Χαρακτηριστικό είναι η υπουργική αμοιβή και ασυλία που έχουν. Επίσης το συνέδριο αποτελούν πρώην πολιτικοί και μπορούν να βάλουν ξανά υποψηφιότητα εάν θέλουν. Το συνέδριο υπουργών εκλέγεται απ' τους υπουργούς κάθε 4 χρόνια, αλλά μπορεί να ανασταλθεί σε περίπτωση διάλυσης της βουλής" !!! (Δεν είναι πανέμορφο;)

6. Και το βραβείο ορθογραφίας στη μικρότερη πρόταση:

"Εφόσων η οδηγεία εντάσετε στο παράγογο δίκαιο έχει άμεση ισχή". Δεν είμαι σίγουρος όμως για την επιλογή μου και ρωτιέμαι μήπως το βραβείο πρέπει να απονεμηθεί σ' εκείνον το φοιτητή που στο πλαίσιο "έτος σπουδών", ανέγραψε: "8ο, επί πτυχίο"!!! Εσείς τι λέτε;

Υπάρχει ελπίς (no 2)

Υπάρχει πράγματι ελπίδα. Διαβάστε ακόμα ένα κείμενο που ανάρτησε φοιτητής μου (μόλις στο τρίτο εξάμηνο των σπουδών του) στο διαδίκτυο και θα συμφωνήσετε μαζί μου πως υπάρχει πράγματι ελπίδα:

"Το σημερινό μάθημα στο Πάντειο τιτλοφορείται: "Πώς να βιάσετε τη δημοκρατία"!

Για πολλοστή φορά μια θρασύτατη μειοψηφία αριστεριστών αποφάσισε μόνη της σε σχεδόν μυστική γενική συνέλευση, που συνεκλήθη παράνομα, χωρίς προηγούμενη απόφαση του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου, γύρω στις 12 το μεσημέρι, δηλαδή όχι σε κάποια ανύποπτη ώρα, αλλά ενώ όλοι βρίσκονταν εκεί, να κλείσει το πανεπιστήμιο μέχρι την Τρίτη, φυσικά με πασιφανή αφορμή την αυριανή γενική απεργία. 

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η συντριπτικά πλειοψηφούσα παράταξη με 61% στο Πάντειο (80,5% στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης) και 42% πανελλαδικά ήταν ωσεί παρούσα, επιτρέποντας στους καταστροφείς της ανώτατης εκπαίδευσης για άλλη μια φορά να δράσουν ανενόχλητοι, μολονότι διαφωνεί κάθετα με τις κινήσεις τους.

Έτσι γεννιούνται οι χούντες κυρίες και κύριοι και μην αμφιβάλλετε διόλου γι' αυτό..."

Υπάρχει ελπίς

Τον τελευταίο καιρό στα συχνά ερωτήματα που δέχομαι, ως προς το αν υπάρχει ελπίδα σχετικά με το ελληνικό δράμα, καταλαμβάνομαι από καταθλιπτικά φαινόμενα. Γιατί; Γιατί από κανέναν δεν διαπιστώνω μια προσπάθεια αναστοχασμού. Μοιραίοι κι' άβουλοι συνεχίζουμε την ελεύθερη πτώση στου "κακού τη σκάλα". Μας φταίνε εκείνοι, οι άλλοι, όχι εμείς, λες και στις δημοκρατίες ανώτατο όργανο δεν είναι ο λαός ("εν στενή εννοία" όπως μαθαίνουμε στο Συνταγματικό Δίκαιο), αλλά οι άλλοι, εκείνοι, οι κακοί (που πάντα όμως εμείς εκλέγουμε εν πλήρη ελευθερία....).

Και ξάφνου εκεί στην καταχνιά και στο βαθύ σκοτάδι μια βαθιά χαραγιά φωτός λάμπει, φεγγοβολά στον ορίζοντα. Και με γεμίζει δύναμη και ελπίδα. Ναι, όταν υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες και τέτοιοι δικαστές όπως ο πρωτοδίκης Γρεβενών Μιχάλης Ντόστας, η ελπίδα δεν έσβησε. Υπάρχει. Δεν θα χαθούμε. Διαβάστε σας παρακαλώ στην ιστοσελίδα:   http://www.ethemis.gr/o-ellinas-dikastis-ke-o-sokratis-2/ ένα υπέροχο κείμενο και θα συμφωνήσετε μαζί μου. Διαβάστε το. Θα γεμίσετε ελπίδα.

Ώρες υποδοχής φοιτητών

Γνωστοποιώ στους φοιτητές μου ότι οι ώρες συζήτησης μαζί τους ορίζονται κάθε Δευτέρα 15 - 16 μ.μ. και κάθε Τετάρτη 10 - 11 π.μ. στο γραφείο μου, Αριστοτέλους 3 στο δεύτερο όροφο.

Αυτονόητα πριν την έναρξη και μετά το τέλος κάθε μαθήματος οποιοσδήποτε φοιτητής μπορεί άνετα να με συναντήσει και να συζητήσει οτιδήποτε μαζί μου. Πέραν αυτού οι νέες τεχνολογίες επιτρέπουν την επικοινωνία ανά πάσα στιγμή με τη διαδικασία των ηλεκτρονικών μηνυμάτων. 

Αν ήμουν πανεπιστημιακός συνδικαλιστής

Να ΄μαστε πάλι εδώ. Στους δρόμους. Αγωνιστικά. Για να μη περάσουν οι περικοπές στα ειδικά μισθολόγια. Να μη μειωθούν κι’ άλλο οι μισθοί των πανεπιστημιακών δασκάλων. Πως είναι δυνατόν πρωτοβάθμιος πανεπιστημιακός καθηγητής με χρόνια σπουδών, με μεταπτυχιακά, με ντοκτορά, με βουνά δημοσιεύσεων, με ατέλειωτα νυχτοξημερώματα στην έρευνα να αμείβεται με 1.800 ευρώ το μήνα; Να το casus belli για την ΠΟΣΔΕΠ (τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των πανεπιστημιακών δασκάλων). Στους δρόμους λοιπόν. Αν όχι τώρα, πότε;

Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων των πανεπιστημιακών δασκάλων που έχουν και μια δεύτερη απασχόληση. Ζω από το μισθό μου και μόνο και με την νέα περικοπή αμφιβάλω αν θα μπορώ να πληρώνω τη δόση του δανείου μου για το σπίτι. Όμως διαφωνώ πλήρως με τους συνδικαλιστές συναδέλφους μου. Γιατί; Γιατί είναι αργά για δάκρυα. Γιατί είναι προς λάθος κατεύθυνση οι αγώνες. Θα προσπαθήσω να το αποδείξω, σημειώνοντας δίκην παραδείγματος κάποιους συνδικαλιστικούς αγώνες που εγώ θα πρότεινα:

Αν ήμουν λοιπόν συνδικαλιστής, θα καλούσα τους συναδέλφους μου σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις (ενδεχομένως και απεργία) για να  εξαναγκάσουμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει άμεσα άχρηστα  Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που φύτρωσαν χωρίς καμιά προοπτική σε όλη την Ελλάδα. Να τα ΚΑΤΑΡΓΉΣΕΙ, όχι να τα συγχωνεύσει….

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να αγωνιστούμε (π.χ. ακυρώνοντας οποιαδήποτε συμμετοχή μας σε επιτροπές του Δημοσίου) για να περιορίσει άμεσα τον αριθμό των εισαγομένων στα πανεπιστήμια, γιατί σε τούτο τον τόπο που γεννήθηκε ο ορθός λόγος, δεν μπορεί, στην ευχή, από τους 90.000 απόφοιτους του Λυκείου οι 80.000 να εισέρχονται σε ανώτατες πανεπιστημιακές και τεχνολογικές σχολές και μάλιστα και με βαθμό κάτω του 10. Δεν χρειάζεται κανέναν υδραυλικό τούτη η έρμη η πατρίδα; Μόνο …  γιατρούς και κοινωνικούς ανθρωπολόγους χρειάζεται; (Μην αυταπατάστε:  πληθωρισμό πτυχίων έχουμε και όχι γνώσης).

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε όλες εκείνες τις άθλιες πρακτικές των προκηρύξεων με τις οποίες ενώ είχαμε μια θέση για προκήρυξη, προσλαμβάναμε πρώτα τον εξωτερικό υποψήφιο (απίστευτο τρικ) και στη συνέχεια (με κάποια καθυστέρηση βέβαια για τον δυστυχή) και τον εσωτερικό υποψήφιο με τη διαδικασία της εξέλιξης. Έτσι ενώ δικαιούμασταν μια θέση στο τέλος βρισκόμαστε με δυο. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια ….

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε (και ενδεχομένως με άρνηση παροχής εργασίας μας), την εμετική δοσοληψία μεταξύ πανεπιστημιακών αρχών διοίκησης και των φοιτητικών παρατάξεων. Να καταγγείλουμε επώνυμα το συνάδελφο καθηγητή και τον  φοιτητοπατέρα,  που ενώ ο δεύτερος έβριζε χυδαία τον πρώτο,  μετά από λίγο, σαν να μη συνέβη τίποτα  και οι δυο «σαν τα φιλαράκια τα καλά», αγωνίζονταν για την εκλογή του πρώτου στην πρυτανική καρέκλα.

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να καταγγείλουμε επώνυμα τον πονηρό ομότεχνό μας,  ο οποίος επειδή εντρύφησε ενδελεχώς  στις τοπικές φορεσιές της περιοχής του Σουλίου την προεπαναστατική περίοδο, απαιτεί τώρα το πόνημά του να μοιραστεί ως σύγγραμμα στους φοιτητές του.  Να καταγγείλουμε εκείνον τον πονηρό συνάδελφό μας που λαϊκίζοντας όπως ο χειρότερος πολιτευτής βάζει «αβλεπί» πέντε για να «περάσουν τα παιδιά»! (Δείτε σας παρακαλώ το ποσοστό επιτυχίας στα μαθήματα πανεπιστημιακών δασκάλων που είναι σήμερα βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων….).

Θα καλούσα τους συναδέλφους μου να υποδείξουμε τόσο στον υπουργό Παιδείας όσο και στον υπουργό οικονομικών, ότι η θέση του πανεπιστημιακού δασκάλου είναι στο αμφιθέατρο και στην έρευνα και όχι στο υπουργικό γραφείο. Δουλειά του πανεπιστημιακού καθηγητή είναι  να ελέγχει, ενδεχομένως να συμβουλεύει την εξουσία, όχι όμως να την υπηρετεί. Αν ο πανεπιστημιακός καθηγητής επιθυμεί κάτι τέτοιο οφείλει να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο. Και πανεπιστημιακός δάσκαλος και υπουργός είναι έννοιες ασύμβατες. Είδατε πουθενά στην Ευρώπη κυβέρνηση να αποτελείται από πανεπιστημιακούς καθηγητές; Αν η επιστήμη είναι η τέχνη του ορθού λόγου,  η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.  Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος κατά συνέπεια δεν έχει θέση εκεί. Είχε νομίζετε άδικο ο Bismark όταν είχε πει εκείνο το ανεπανάληπτο: Zwei Professoren Vaterland verloren;  (σε ελεύθερη μετάφραση: δυο καθηγητές σε κυβερνητικές θέσεις και η πατρίδα καταστράφηκε).

Αν λοιπόν ήμουν συνδικαλιστής θα καλούσα τους συναδέλφους μου αλλά και τους φοιτητές να κλείσουμε συμβολικά για μια μέρα τα πανεπιστήμια σε ένδειξη διαμαρτυρίας, γιατί ο για μια μέρα πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων διόρισε την κόρη του στη Βουλή βιάζοντας κάθε έννοια δεοντολογίας. (Τι παραλήρημα αλήθεια κι’ αυτό για την κορούλα του; Και εμείς πατεράδες είμαστε, αλλά   δεν προκαλούμε δημοσίως όταν διορίζουμε τις κόρες μας ως καθηγήτριες…).

Θα μπορούσα να συνεχίσω ατελεύτητα, αλλά ήδη ακούω τον αντίλογο του αναγνώστη: και γιατί, αγαπητέ μου, δεν το επιχειρείς; Όλα από καθέδρας; Η απάντηση είναι αυτονόητη: αν ήταν πλειοψηφούσα η άποψη που υποστηρίζεται εδώ, θα είχαμε φτάσει σ’ αυτήν την κατάντια; Θα τολμούσε υπουργός οικονομικών να επιτρέπει αμοιβή πρωτοβάθμιου πανεπιστημιακού καθηγητή μικρότερης εκείνης ενός υπαλλήλου της ΕΥΔΑΠ με απολυτήριο Λυκείου;

Εξετάσεις για το ΠΜΣ

Γνωστοποιείται ότι οι γραπτές εξετάσεις για την εισαγωγή στο ΠΜΣ "Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση" θα διεξαχθούν την 10-10-12 στο Διοικητικό Δίκαιο, την 11-10-12 στο Συνταγματικό Δίκαιο και την 12-10-12 στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Υπάρχει μια μικρή εκκρεμότητα ως προς την αίθουσα, αλλά αυτό υποθέτω ότι η Γραμματεία θα το έχει επιλύσει, έτσι ώστε οι εξετάσεις να διενεργηθούν απόγευμα και ώρα 4-6 μ.μ.

Την προς εξέταση ύλη ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει σε τούτη την ιστοσελίδα στην ετικέτα "φοιτητικά" και στην ανάρτηση της 11-10-2011.

Οι υποψήφιοι είναι συνολικά 45.

..... Γάμος στη Γιάλοβα (Στιγμές)

Ποδηλατώντας μετά από ένα απολαυστικό μπάνιο στη Βοϊδοκοιλιά (υποτίθεται η ...τοπ παραλία της Μεσσηνίας, αλλά μεταξύ μας: οι παραλίες από την Πάργα μέχρι τα Σύβοτα είναι ασυναγώνιστες) φτάνω Πύλο στο χώρο του Δημαρχείου, όπου τελείται ο πολιτικός γάμος.

Μεταξύ δύο προσκεκλημένων (προφανώς βέρων καλαματιανών) ακούγεται : "Αφού δεν έχουτε χρόνο, να του πούτε να χαθούτε ούλοι σας, άϊντε εκεί χάμου" !! θεϊκό....

ΥΓ. Γιώτα να είσαι πάντα χαρούμενη στη συζευγμένη σου ζωή, γιατί έτσι και κάποια ψυχή από κει πάνω θα είναι εξ ίσου χαρούμενη. 

.... Γάμος στην Πετροβίτσα (Στιγμές)

Μεσαυγουστιάτικα είχαμε γάμο στην Πετροβίτσα, ένα μικρό χωριουδάκι που το συνδέει επαρχιακός δρόμος τριών χιλιομέτρων με την παλιά εθνική οδό Ηγουμενίτσας – Ιωαννίνων.

Συνέρευσε αρκετό αυτοκινητομάνι. Εν πολλοίς χλιδάτο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να σε προβληματίζει ως προς τις ακριβείς διαστάσεις της κρίσης που βιώνουμε. Και οι φορεσιές επίσης, χωρίς να μπορώ να δώσω εγκυρότερες πληροφορίες ως προς τον οίκο κατασκευής  λόγω ελλειμματικών γνώσεων.

Όταν η ιεροτελεστία ολοκληρώθηκε και το πολύχρωμο λεφούσι  εγκατέλειψε το μικρό χωριό, περπάτησα τον επαρχιακό δρόμο. Στη διαδρομή των τριών χιλιομέτρων ένθεν κακείθεν του δρόμου μέτρησα 12 πλαστικά κυπελάκια φραπέ …….

Φοιτητικά

Ύστερα από μακρά απουσία να 'μαστε πάλι εδώ. Εύχομαι καταρχήν καλή ακαδημαϊκή χρονιά για τους φίλους στο πανεπιστήμιο και καλή επιτυχία σε εκείνους που διαγωνίζονται το Σεπτέμβριο. Με την ευκαιρία τρεις ανακοινώσεις:

1.Επειδή διανύουμε ήδη την εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου εν μέσω κινητοποιήσεων, θέλω να γνωρίσω στους προπτυχιακούς φοιτητές μου, ότι η εξέταση των μαθημάτων μου, που έχει οριστεί για την 24/9/12 και 25/9/12 θα γίνει κανονικά, ανεξαρτήτως των κινητοποιήσεων εκ μέρους των μελών ΔΕΠ του πανεπιστημίου μας.

2. Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές του ΜΠΣ "Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση" πρέπει μέχρι τέλους του τρέχοντος μηνός να υποβάλλουν στη Γραμματεία του Τμήματος τις διπλωματικές τους εργασίες.

3. Οι επιθυμούντες να μετέχουν στο διαγωνισμό για την εισαγωγή τους στο ΜΠΣ "Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση" πρέπει να υποβάλουν από αύριο τις αιτήσεις υποψηφιότητας.

ΥΓ. Ομολογώ ότι η σελίδα ..... έπιασε αρκετή σκόνη! Σας υπόσχομαι ότι θ' αρχίσει το .... ξετίναγμα. 

.... ΗΠΕ

Δυο σκέψεις ενόψει των επερχόμενων εκλογών.

1. Η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο με «περισσότερη» Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπιστεί. Σε καιρούς παγκοσμιοποίησης μοναχικοί δρόμοι και εθνικοί εγωισμοί δεν χωρούν. Μόνο μεγάλοι συνασπισμοί μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των καιρών απέναντι σε μεγαθήρια όπως η Κίνα, η Αμερική κ.λπ.

Εάν αυτό είναι αληθές, τότε πρέπει τώρα και γρήγορα, να προχωρήσουμε στη δημιουργία των … ΗΠΕ, δηλ. των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Η κρίση μόνο με περισσότερη ενότητα και περισσότερη αλληλεγγύη μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αυτά είναι τα ιδεώδη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτά πρέπει να υπερασπιστούμε.

2. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι η μαύρη κουκίδα της ευρωπαϊκής ηπείρου. Σκεφτείτε την εικόνα και αποφασίστε: Βουλγαρία και Ρουμανία με κόπο και υπομονή εντάσσονται στο ευρώ, Αλβανία και οι υπόλοιπες χώρες των Δυτ. Βαλκανίων από «δυνάμει υποψήφιες χώρες» γίνονται «υποψήφιες» και τελικά εντάσσονται στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Μπορείτε να φανταστείτε μιαν Ελλάδα μόνη και έρημη αποχωρούσα από την ομήγυρη;

In memoriam - για το Σπύρο μας.

Πρωί το μεγάλο Σάββατο, έφυγε τελικά απ΄τη ζωή, ο αγαπημένος ξάδερφος, Σπύρος Παπαγιάννης, ύστερα από ένα θλιβερό τροχαίο ατύχημα. Στη μνήμη του αναρτώ το κείμενο που εκφώνησα κατά την κηδεία του.

Αγαπημένε μας Σπύρο
Όταν το τηλέφωνο χτύπησε στις 6.30 το πρωί, η σκέψη σταμάτησε. Το λογικό παράλυσε. Ο ειρμός χάθηκε. Περιπλανήθηκα χωρίς σκοπό και στόχο. Περπάτησα μέχρι το μοναστήρι. Ένα αδυσώπητο ‘’γιατί’’ με βασάνιζε. Αλλά η λογική δεν μπορούσε να εξηγήσει το παράλογο. Γιατί αυτό που συνέβη δεν μόνο άδικο, είναι ταυτόχρονα και παράλογο.
Αποφάσισα γρήγορα πως έπρεπε να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη γιατί έπρεπε να σου πω επίσημα το ‘’στερνό αντίο’’. Όμως οι λέξεις δεν έμπαιναν σε τάξη. Ο λέξεις χάνονταν. Και είναι κι’ αυτός ο κόμπος που σου περισφίγγει το λαιμό….. Είναι κι’ αυτός ο φόβος πως δεν θ’ αντέξω τις στιγμές….. Παραιτήθηκα. Είπα μέσα μου: ΄΄Δε μπορώ’’.
Εξουθενωμένος γύρισα και άνοιξα το πατρικό σου σπίτι. Ήσουν απέναντι. Πρώτος εσύ και πίσω η αδελφούλα σου, η Σοφία. Τα μάτια μας συνέπεσαν. Σε κοιτούσα ασάλευτος. Και συ το ίδιο. Και ξάφνου οι χαμένες λέξεις με πλημμύρισαν σαν βουβό ποτάμι. Πήρα δύναμη απ’ τη ματιά σου. Τώρα έπρεπε να συνθέσω τις λέξεις που ασίγαστα με διαπερνούσαν. Μπορώ. Θα το αντέξω. Μου δίνεις δύναμη εσύ.
Σπύρο
Γεννήθηκες νικητής. Πρωταθλητής. Και στους πρωταθλητές πρέπουν στεφάνια, πρέπουν ύμνοι και τραγούδια και όχι επιτάφιοι θρήνοι. Γι’ αυτό και εγώ θέλω τούτη την ύστατη στιγμή να σου πω ένα τραγούδι. Ένα αργόσυρτο ηπειρώτικο τραγούδι της νιότης και της λεβεντιάς. Να σε ξεπροβοδίσω  στην τελευταία σου στράτα με το τραγούδι του έρωτα, το τραγούδι του Απρίλη. Το τραγούδι της νιότης και των 34 σου χρόνων. Το τραγούδι του γαμπρού στο ξεκίνημά του. Αυτό το τραγούδι προβάραμε Σπύρο μου, για να στο τραγουδήσουμε στ’ ανοιχτά της θάλασσας των Κηθύρων. Εκεί που στις οχτώ του Σεπτέμβρη θα ενώνονταν ο σταυραετός απ’ τα ηπειρώτικα βουνά με τη γοργόνα της ‘’ηχερής θαλάσσης’’. Την Εύη σου. Την Εύη μας. Ετοιμαζόμασταν να σε ξεπροβοδίσουμε με εκείνο το πανέμορφο ηπειρώτικό τραγούδι του γάμου στο ξεκίνημα του γαμπρού. ‘’Για ευχήσου με πατέρα μου τώρα στο κίνημά μου…..’’
Και τώρα;
Και τώρα, Σπύρο μας, Πρωταθλητή Ελλάδας για ποιο ‘’κίνημα’’ να σου τραγουδήσουμε;  Για ποιο ‘’κίνημα’’ να σου ευχηθεί ο πατέρας σου; Για πού ‘’κινάς’’ αγόρι μου; Με ποια καρδιά, με ποια δύναμη να σου τραγουδήσουμε; Που μίσεψες αγόρι μου; Πως κλείσαν τα ματάκια σου και δεν σαλεύεις, δεν γροικάς; Ποια καταραμένη μοίρα σου άλλαξε την πορεία; Γι’ αυτό είναι άδικο, αυτό που συμβαίνει σήμερα. Είναι παράλογο. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω το τραγούδι. Το τραγούδι, Σπύρο μου, θα γίνει αναγκαστικά ηπειρώτικο μοιρολόι. Ηπειρώτικη ελεγεία.
Άφησέ μας, Σπύρο, να κλάψουμε. Να κλάψουμε γοερά τον ανεπίστρεπτο ‘’πηγαιμό’’ σου. Και σεις γυναίκες ηπειρώτισσες, μοιρολογίστρες, μοιρολογείστε το παλληκάρι μας. Κλάψτε για τούτον τον άδικο χαμό.
Ξεκίνησες, Σπύρο μου, στο εφαλτήριο της ζωής με κεκτημένη ταχύτητα. Λες και βιαζόσουν να τα γευτείς όλα. Διψούσες για τη ζωή. Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης. Σε καρτερούσε η ζωή. Και συ στα πρώτα σου κιόλας εφηβικά χρόνια αναδείχθηκες πρωταθλητής Ελλάδας στην ποδηλασία. Το ποδήλατο. Η ξετρελαμένη αγάπη σου. Το εφηβικό σου πάθος. Τρεις φορές πρωταθλητής Ελλάδας στην ποδηλασία. Ο κολοφώνας της δόξας. Το στεφάνωμα του νικητή.
Ακολούθησε η Γυμναστική Ακαδημία και όταν εγκατέλειψες την πρωταθλητική σου   δράση αφιερώθηκες από άλλη σκοπιά στον αθλητισμό. Αφιερώθηκες με πάθος ασίγαστο στην αθλητική δημοσιογραφία και η φωνή σου από τα ερτζιανά ακούγονταν στο πανελλήνιο περιγράφοντας αθλητικούς αγώνες.
Το σαράκι του πρωταθλητή ποτέ δεν σε εγκατάλειψε. Είχες κιόλας ετοιμάσει ένα πρωτοποριακό στο είδος του βιβλίο για την παγκόσμια ιστορία της ποδηλασίας. Μου ζήτησες να επιμεληθώ την τελική μορφή του κειμένου. Δεν πρόλαβες. Φαίνεται πως τελικά δεν σε καρτερούσε η ζωή. Αν το κείμενό σου είναι σε ικανοποιητικό βαθμό δουλεμένο, σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να το εκδώσω στη μνήμη σου.
Σπύρο μας
Διψούσες για τη ζωή και εκείνη σε καρτερούσε για μεγαλύτερες επιδόσεις. Σου έβαζε όμως διαρκώς εμπόδια. Εσύ, παρά ταύτα, ήσουν γεννημένος νικητής. Πρωταθλητής. Νίκησες στην πρώτη σου περιπέτεια με το βαρύτατο πλήγμα της υγείας σου. Νίκησες και τη δεύτερη φορά, όταν αναίτια και επίσης άδικα δέχθηκες ένα βαρύτατο χτύπημα τη στιγμή που απολάμβανες  τη βόλτα σου με το ποδήλατό σου. Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα έβγαινες νικητής και από την τρίτη σου περιπέτεια. Όμως, παλληκάρι από τούτα τ’ απάτητα βουνά, ό χάρος φαίνεται πως σου ‘στησε άσχημα καρτέρι. Τον αετό, όταν η σφαίρα τον βρίσκει στην καρδιά, όσο δυνατός και αν είναι, όσο περήφανα και ψηλά και αν πετάει, ο αγώνας είναι άνισος. Η νίκη είναι απίθανη.
Δεν άντεξες τη σφαίρα, Σπύρο μου. Γιατί σε βρήκε κατάστηθα. Και εκεί και τα παλληκάρια και οι πρωταθλητές υποκύπτουν. Και τώρα, Σπύρο, στον πηγαιμό σου χωρίς επιστροφή, πρέπει να σου πούμε το ‘’στερνό αντίο’’. Με ποια καρδιά; Με ποια δύναμη; Βλέπω τριγύρω σου τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα. Τους αμέτρητους φίλους. Αλλά πάνω απ΄ όλα είναι η γοερή, η σπαρακτική κραυγή της μανούλας σου. Όταν, Σπύρο μου, τα παιδιά κηδεύουν τους γονείς τους είναι και λογικό και φυσιολογικό. Τι να πεις όμως στη μάνα που κηδεύει το παλληκάρι της;
Κατερίνα
Σου χρωστάω τόσα πολλά. Δεν είχα αδερφή και στο πρόσωπό σου απόχτησα. Όμως και μ’ αυτή την ιδιότητα δεν έχω λόγια να σου πω. Τα λόγια στερεύουν. Ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει. Μονάχα δυο λέξεις: μάνα κουράγιο. Ο Σπύρος σου, μπορεί να έφυγε σωματικά, αλλά πνευματικά θα μείνει πάντα μαζί μας. Στο πρόσωπο του νεογέννητου Χρηστάκη σου  εύχομαι να βρεις τη δύναμη και ν’ αντέξεις την τραγωδία.
Χρήστο
Στο έχω ξαναπεί. Στο πρόσωπό σου βρήκα, το θείο, τον αδερφό, το φίλο. Σε σένα οφείλω σ’ ένα μεγάλο βαθμό την επιστημονική μου ανέλιξη. Με την αρχοντιά που σε διακρίνει, καλείσαι να βρεις τη δύναμη και ν’ αντέξεις την τραγωδία. Να στηρίξεις την Κατερίνα. Με τη σκληράδα αλλά και την αφτιασίδωτη τρυφερότητα που πλούσια σου κληροδότησε ο πάππου- Σιώζος, θα βρεις τη δύναμη και θα τα καταφέρεις.
Εύη
Σε θαυμάζω. Έγινες κιόλας ένα κομμάτι της μεγάλης φαμίλιας των Παπαγιανναίων. Είσαι ένα δικό μας κομμάτι. Εμένα προσωπικά, μου δίδαξες αυτές τις πέντε τραγικές βδομάδες τόσα πολλά. Με βοήθησες να νοηματοδοτήσω καθημερινές αλλά πολύ φθαρμένες λέξεις, όπως της αγάπης, του αλτρουισμού, της αυταπάρνησης. Μπορώ τώρα να στο ξομολογηθώ δημόσια. Όταν με το Σπύρο σου γράφαμε την αγωγή για το προηγούμενο ατύχημά του, ο Σπύρος επέμενε να κάνω σαφή αναφορά στο πρόσωπό σου. Στο σχετικά μου πείραγμα ο Σπύρος απάντησε: ‘’Χωρίς την Εύη η ζωή μου δεν έχει νόημα’’. Σε αγαπούσε απίστευτα. Και αυτήν την αγάπη την ανταπόδωσες με απίστευτη τρυφερότητα. Με απίστευτη αυταπάρνηση. Γι’ αυτό και σε θαυμάζω. Σου εύχομαι στη ζωή σου το καλύτερο και είμαι βέβαιος πως θα το έχεις, γιατί το αξίζεις. Η πόρτα των Παπαγιανναίων θα είναι πάντα ανοιχτή για σένα και τους υπέροχους γονείς σου.
Σπύρο
Είναι σήμερα όλοι εδώ. Η απαρηγόρητη αδελφούλα σου, η Σοφία. Όλοι οι συγγενείς σου και οι αμέτρητοι φίλοι σου. Οι συναθλητές σου. Αποδεικνύουν το μεγαλείο του αθλητισμού. Αψήφησαν τις αποστάσεις, τις γιορτινές μέρες. Καβάλησαν τα σύννεφα και ήρθαν εδώ για να σου πουν το στερνό αντίο. Για να κλάψουν μαζί μας. Γι’ αυτό και σήμερα κλαίνε και οι ουρανοί. Σκοτείνιασαν. Δακρύζουν ασταμάτητα.
Αγριολούλουδο της Πετροβίτσας μας
Αετόπουλο του Χρήστου και της Κατερίνας
Περήφανε πρωταθλητή Ελλάδας στην ποδηλασία
Στη γειτονιά των αγγέλων που τώρα βρίσκεσαι απόλαυσε το ποδήλατό σου.
Στη γειτονιά των αγγέλων θα έχεις τη ζεστή συντροφιά του θείου μας του Φώτη και της Λαμπρινούλας μας, της ξαδέρφης μας, που τόσο  άδικα και αυτοί έφυγαν πρόωρα από τούτη τη ζωή.

Στο χώμα της Πετροβίτσας μας που σε λίγο θα σε υποδεχτεί, θα σε συντροφεύει τ’ αγέρι απ’ το Πανί, τ’ αηδόνι του ξερόλακκου και το κελάρυσμα των πουλιών, όπως του κότσυφα και  της πετροπέρδικας.

Καλό ταξίδι, ξάδερφε. Θα σε αγαπάμε για πάντα. Θα είσαι πάντα μαζί μας.

Παραίτηση από την υποψηφιότητα

Ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια χωρίς να αποτελεί πανάκεια, αποτελεί ένα θετικό βήμα προς τα μπρος. Κυρίως γιατί ξεριζώνει μια μεγάλη πηγή διαφθοράς και διαπλοκής: τη διαπλοκή μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων.

Σκέφτηκα ότι στη νέα πορεία θα μπορούσα να συμβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις. Δήλωσα συμμετοχή για την εκλογή μου στο Συμβούλιο Διοίκησης του πανεπιστημίου.

Γρήγορα όμως κατάλαβα, ότι τα … ‘’παιδία παίζει’’. Τόσο η πολιτεία, όσο και τα πανεπιστήμια δεν θέλουν να εφαρμοστεί ο νόμος. Δυστυχώς. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Κανείς δεν θέλει πραγματικά ν’ αλλάξει κάτι σε τούτον τον έρμο τον τόπο. Γι’ αυτό και βρίσκομαι σε ένα στάδιο προχωρημένης απογοήτευσης.

Πίστευα και πιστεύω ότι η κρίση αποτελεί μια καταπληκτική ευκαιρία αναστοχασμού. Για όλους μας. Όμως εμείς γρήγορα βρήκαμε το τέλειο άλλοθι: φταίνε οι άλλοι. Όχι εμείς. Έτσι μοιραίοι και άβουλοι, οδεύουμε στο γκρεμό. Όλοι μαζί. Αναίτιοι και υπαίτιοι αντάμα, αφού οι αναίτιοι ανέχονται τους υπαίτιους.

Έτσι, αυτοί που στήριξαν και υπηρέτησαν το πανεπιστήμιο του χτες, εμφανίζονται σήμερα έτοιμοι να υπηρετήσουν και το πανεπιστήμιο του αύριο…..

Κατόπιν αυτού δεν υπέβαλα εκ νέου υποψηφιότητα, μετά από τα παιχνίδια τακτικής που έλαβαν χώρα στο πανεπιστήμιό μας.

Έναρξη μαθημάτων

Τα μαθήματα του ΜΠΣ ''Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση'' αρχίζουν την ερχόμενη Πέμπτη (15.3.12) και ώρα 5 μ.μ. στην αίθουσα 302 με το μάθημα: ''Η επίδραση του ενωσιακού δικαίου στο ελληνικό διοικητικό δίκαιο''.

Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε Τρίτη και Πέμπτη.

... Ερώτημα

... υπάρχει διαφθορά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο;

... τα παιδία παίζει !

Νεότερα προσεχώς ....

Υποψηφιότητα για το Συμβούλιο Διοίκησης

Παπαγιάννης Δονάτος
Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου
Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης
Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αθήνα 30.1.2012

Προς
τα μέλη ΔΕΠ Παντείου Πανεπιστημίου

Θέμα: Υποψηφιότητα για το Συμβούλιο Διοίκησης

Αγαπητή (ε) συνάδελφε

«Δουλειά του πανεπιστημιακού καθηγητή δεν είναι η διοίκηση του πανεπιστημίου, αλλά η έρευνα και η μετάδοση της γνώσης», σχολίασε ο καλός συνάδελφος σε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, όταν του είπα ότι σκέπτομαι να θέσω υποψηφιότητα για το Συμβούλιο Διοίκησης.

Το σχόλιο με προβλημάτισε έντονα. Όμως ένα βουνό από θύμησες με προσγείωσε στην ελληνική πραγματικότητα, στην καθ’ ημάς ανατολή.

Θυμήθηκα:

Όταν πρωτοδιορίστηκα ως λέκτορας στο πανεπιστήμιο, μια συνάδελφος μου εγχείρισε ένα σημείωμα με 15 περίπου ονόματα φοιτητών, με την παράκληση να τους «προσέξω» κατά την εξεταστική περίοδο. Όταν «πρόσεξα» ότι πολλοί εξ αυτών δεν είχαν γράψει ούτε για «ένα», εκείνη επέμεινε πως …«δεν πειράζει» και πως έπρεπε να πάρουν έναν καλό βαθμό. Υποψιάστηκα τότε ότι έπρεπε να «προσέξω» περισσότερο και έκπληκτος διαπίστωσα, ότι και τα 15 ονόματα ανήκαν στον ηγετικό πυρήνα συγκεκριμένης φοιτητικής παράταξης….

Από τις πρώτες κιόλας Γενικές Συνελεύσεις του Τμήματος στις οποίες μετείχα, κατάλαβα πως έπρεπε «γρήγορα» να ενταχτώ σε κάποια από τις … αλληλοσπαρασσόμενες ομάδες, γιατί διαφορετικά, «εξίσου γρήγορα» θα έπρεπε να αναζητήσω νέα εργασία, και είχαν περάσει και τα χρόνια π’ ανάθεμά τα….

Μετά οι εμπειρίες μου πλουτίστηκαν γεωμετρικά. Όταν π.χ. έπρεπε να προκηρυχθεί μια θέση για την εξέλιξη συναδέλφου, εμείς, για … της εκλογής το ασφαλές, φωτογραφήσαμε τη θέση προσθέτοντας εκείνο το εκπάγλου ομορφιάς και επαίσχυντης ευρηματικότητας: «με έμφαση», π.χ.: «ευρωπαϊκό δίκαιο με έμφαση την ιστορία του» ! (Μετά μας μέμφονται πως τάχα δεν γεννάμε ιδέες …).

Όταν μας χορηγήθηκε μια θέση «για κάλυψη των διδακτικών αναγκών του Τμήματος», εμείς ερμηνεύσαμε συσταλτικά την έννοια «των αναγκών» και προκηρύξαμε τη θέση όχι για την κάλυψη διδακτικών αναγκών του Τμήματος, αλλά για την κάλυψη των ….προσωπικών αναγκών του συναδέλφου, που ήθελε ντε και καλά να εξελιχθεί ταχύτερα και ήταν ισχυρός στην ομάδα του. Κατά τον ορισμό του εκλεκτορικού σώματος έγινε βέβαια …«το έλα να δεις» ή πιο επίκαιρα …«της πλατείας Ταχρίρ», αλλά τελικά το αποτέλεσμα μετράει. Η … δια της τεθλασμένης ευτυχής κατάληξη της εξέλιξης του συναδέλφου.

Μετά εμείς συνεχίσαμε να τσακωνόμαστε και δεν τα «βρίσκαμε», τελικά όμως τα … «βρήκαμε» προτείνοντας στο Υπουργείο να χωριστούμε σε δύο Ομάδες - Τμήματα σαν ένα είδος συναινετικού διαζυγίου, πρόταση που έγινε ασμένως δεκτή από το Υπουργείο και έτσι ικανοποιηθήκαμε όλοι. Και εμείς και ο υπουργός και η κοινωνία, αφού για όλους θα υπήρχε μια θέση!!. (Μεταξύ μας: εμείς παίρναμε το καλύτερο. Ο υπουργός έπαιρνε ψηφαλάκια, ο γονιός μια θέση στο πανεπιστήμιο για τον κλώνο του, αλλά εμείς περίοπτες θεσάρες...).

Μετά ήρθαν και οι εκλογές στο Τμήμα και τα κουκιά έπρεπε να μαζευτούν. Στους φοιτητοπατέρες δώσαμε από αυτό …. που είχαμε να δώσουμε: θέσεις στο μεταπτυχιακό (κάποιος δυστυχής δεν ήξερε να γράψει ούτε το όνομά του), θέσεις για διδακτορικό (μολονότι ο φοιτητοπατέρας είχε βρίσει χυδαία τον καθηγητή του, αλλά αφού τώρα του έδινε την ψήφο της παράταξής του, χαλάλι του και η βρισιά του …. Ε! τώρα, παιδιά είναι…).

Όμως ζήσαμε και στιγμές σύμπνοιας. Κάποια στιγμή π.χ. προσλάβαμε ένα νέο συνάδελφο, αλλά ο νέος, πέραν του ότι ήταν ωραίος, είχε ταυτόχρονα και ... χαυλιόδοντα και μας ζήτησε τελεσιγραφικά να εισάγουμε στο Πρόγραμμα Σπουδών δύο μαθήματα που ήθελε να διδάξει, έστω και αν αυτά δεν έδεναν πουθενά με το Πρόγραμμα Σπουδών μας. (Α! ναι, με την ευκαιρία: γι’ αυτό το έρμο το Πρόγραμμα Σπουδών ... πόσο δάκρυ χύσαμε χαλασιά μας, πάντα όμως «τα καταφέρναμε» να το προσαρμόσουμε όχι στις ανάγκες των φοιτητών, αλλά στις ανάγκες των καθηγητών!). Νευριάσαμε όλοι μας και σε μια από τις ελάχιστες στιγμές σύμπνοιας και συντεχνιακής αλληλεγγύης, αλλά και με βάση μια μορφή «εναρμονισμένης πρακτικής», φίλοι και εχθροί θα τον περιμέναμε στη γωνία…. «La vengeance est un repas qu’ on mange froid», είπε ο γαλλομαθής της παρέας, σε μια απολαυστική στιγμή ιερής αγανάκτησης για την αναίδεια, αλλά και εγωπαθούς επίδειξης της ευρυμάθειάς του.

Αγαπητή (ε) συνάδελφε

Οι θύμησες δεν σταματούν εδώ. Μπορώ να συνεχίσω ατελεύτητα. Αν οι δικές μου θύμησες εσένα δεν σου θυμίζουν τίποτα, μη συνεχίσεις την ανάγνωση. Δεν υπάρχει κοινός τόπος. Ζούμε σε διαφορετικούς, ξένους χώρους. Συγχώρεσέ με μονάχα για την ενόχληση.

Αν όμως κάτι σου θυμίζουν, τότε πρέπει να σκεφτούμε γιατί τα αυτονόητα της εσπερίας κατάντησαν δυσνόητα στην καθ’ ημάς ανατολή.

Αγαπητή (ε) συνάδελφε

Είναι μια ώρα ατομικής ευθύνης. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι. Δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς, «μοιραίοι κι’ άβουλοι». Η λάβα έρχεται κατά πάνω μας καυτερή και τρομερή. Η απόφασή μου να θέσω υποψηφιότητα και να σου ζητήσω την εμπιστοσύνη σου υπαγορεύεται από αυτές τις εμετικές εμπειρίες που σου περιέγραψα και που είμαι βέβαιος ότι έζησες και εσύ. Αρνούμαι αυτό το πανεπιστήμιο, που με πάθος υπερασπίζονται κάποιοι. Μου είναι απεχθές.

Τα δικά μου «πιστεύω» για το πανεπιστήμιο θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε τούτα:

1. Στη σμίκρυνση του ελληνικού πανεπιστημιακού χώρου για να βελτιωθεί η ποιότητά του. Δεν αντέχει η έρμη η πατρίδα μας 40 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και 499 Τμήματα, όταν τα διεθνή πρότυπα είναι ένα πανεπιστήμιο ανά ένα εκατομμύριο+ κατοίκους!!!.

2. Σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που δεν θα φοβάται ούτε θα ζηλεύει το ιδιωτικό.

3. Σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο που δεν θα είναι κλειστοφοβικό, μίζερο, αλλά ανοιχτό στην κοινωνία και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, ανταγωνιστικό στην κατάκτηση της γνώσης.

4. Στην αρχή της αριστείας, έστω και αν εγώ δεν ανήκω στους αρίστους. Στην επιβράβευση πρωτίστως του αρίστου χωρίς να αγνοείται ο αδύνατος.

5. Σε ένα Πάντειο παν/μιο που δεν χρειάζεται πλέον ποσοτική αλλά ποιοτική μεγέθυνση. Μόνο σε μια ευρύτερη αναδιάταξη του πανεπιστημιακού χώρου δικαιολογείται νέα θέαση των πραγμάτων. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, Πάντειο παν/μιο με πέντε Σχολές και καμιά εικοσαριά τμήματα (όπως προτάθηκε ήδη) αποτελεί όχι απλώς υπερβολή, αλλά πρόκληση. Μας εκθέτει βάναυσα σε μια κοινωνία που καταρρέει. Μου θυμίζει αυτό που λέμε στην πικρή μου, μικρή πατρίδα: «το χωριό καίγονταν και οι γυναίκες ελευθερίων ηθών* λούζονταν» (*όπου: «γυναίκες ελευθερίων ηθών», διάβαζε την ιταλική απόδοση του όρου, για να ικανοποιηθούν και οι απαιτήσεις της ακριβολογίας…).

6. Σε ένα Πάντειο πανεπιστήμιο, που μπορεί να αναδειχθεί σε κορυφαίο πανεπιστήμιο στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες όχι μόνο στα βαλκάνια, αλλά και στην Ευρώπη.

7. Στους σαφείς κανόνες λειτουργίας, στη διαφάνεια, στο δημοκρατικό έλεγχο, στην ουσιαστική και αντικειμενική αξιολόγηση (…πολλή «χαρτούρα» συμπληρώθηκε προσφάτως σε γραφεία καθηγητών και κατατέθηκε ως δήθεν «αξιολόγησή» τους από τους … φοιτητές!), στη λογοδοσία παντού και για οτιδήποτε αφορά διαχείριση δημόσιας υπόθεσης.

8. Στην αρχή όχι μονάχα της τυπικής αλλά και της ουσιαστικής νομιμότητας. Όλα όσα σου περιέγραψα παραπάνω, τυπικά ήταν νόμιμα. Το γράμμα του νόμου οριακά καλύπτονταν.

Αγαπητή (ε) συνάδελφε

Αν … με αντέχεις ακόμα, δυο μονάχα λέξεις για τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης. Φαντάζομαι το προφίλ τους: πρωτίστως άτομα διακεκριμένα για το ήθος τους, τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις, τη διεθνή εμπειρία τους, τη διάκριση στη διοίκηση οργανισμών, την οικονομική τους αυτοδυναμία. Σε περίπτωση εκλογής θα ζητήσω από όλα τα μέλη ΔΕΠ να μου υποδείξουν πρόσωπα, και όποια εξ αυτών συγκεντρώσουν την ευρύτερη συγκατάθεση και πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, θα τα προτείνω.


Αγαπητή (ε) συνάδελφε

Ο νέος νόμος δεν αποτελεί πανάκεια. Τις όποιες ατέλειές του, θα τις δούμε στην πράξη και θα τις βελτιώσουμε. Συγχώρεσέ με για τη μακρηγορία μου. Δεν είχα το χρόνο να γράψω …λιγότερα. «Εν γαρ ταύτη τη πόλει … ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των … προς τα κοινά προσεληλυθότων».
Οψόμεθα

Φιλικά
Παπαγιάννης Δονάτος

Υ.Γ. Ίσως δεν γνωριζόμαστε. Αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις ποιος είμαι, μπορείς να αναζητήσεις περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα μου: दोंपपगिंनिसब्लागस्पाट.com

της πικρής, μικρής πατρίδας

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα: «Θεσπρωτών διαβούλευση» της πικρής, μικρής πατρίδας μου, της Θεσπρωτίας. Έχει σίγουρα ένα ευρύτερο ενδιαφέρον.

Τι χρώμα έχει η βουλευτική υποκρισία;

Του Παπαγιάννη Δονάτου
Καθηγητή στο Πάντειο πανεπιστήμιο

Τούτο το σημείωμα έχει και αιτία και αφορμή. Η αιτία: Η διαπίστωση είναι πλέον κοινότυπη. Η χώρα οδεύει κατά κρημνό και παρά ταύτα ένα γιγαντιαίο κύμα χυδαίου λαϊκισμού και υποκρισίας εκπέμπεται και διαχέεται παντού. Ενώ η χώρα χρειάζεται επειγόντως θεραπείες σοκ για να μπορέσει να ανακοπεί η πορεία προς το γκρεμό, η πολιτική τάξη, ακκίζεται, ομφαλοσκοπεί, προβαίνει σε αισχρούς τακτικισμούς. Οι πολίτες αντί να αναστοχαστούν και τις δικές τους πελώριες ευθύνες, αναζητούν άλλοθι στις ευθύνες των πολιτικών, λες και η πολιτική τάξη δεν είναι η προβολή σε σμίκρυνση της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας. Λες και η πολιτική τάξη προήλθε από βία ή από παρθενογένεση και όχι από την ελεύθερη και αβίαστη επιλογή και ανοχή του ίδιου του λαού. Επίκαιρη όσο ποτέ η φράση της Γαλάτειας Καζαντζάκη: «Στα ασάλευτα νερά του βάλτου, που ως τότε καθρέφτιζαν τον ουρανό, ξάφνου έπεσε μια πέτρα και όλος ο βούρκος, ο κατακαθισμένος στο βυθό, ανέβηκε στην επιφάνεια»!

Ρωτιέμαι: Ενώπιον αυτού του βούρκου μπορούμε να παραμείνουμε αμίλητοι, μοιραίοι κι’ άβουλοι; Ένας φίλος με προκάλεσε: «η ευθύνη δεν βαρύνει πρωτίστως εσάς τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους του τόπου μας; Μιλήσατε ποτέ;» Αυτή η ανάληψη της ευθύνης επιβάλλει σε όλους μας πια να μιλήσουμε. Κανείς πια δεν νομιμοποιείται να σιωπά.

Αυτή είναι η αιτία για το παρόν σημείωμα.

Την αφορμή μου δίνει η άρνηση του βουλευτή μας κ. Κατσούρα να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση Παπαδήμου, και η συχνή πλέον επανεμφάνιση στα κοινά του τέως βουλευτή μας και τέως υφυπουργού κ. Αντώνη Μπέζα. Τα δύο αυτά γεγονότα πρέπει να σχολιαστούν στο μικρόκοσμο της θεσπρωτικής κοινωνίας, γιατί αποτελούν δύο δείγματα προφανούς πολιτικής υποκρισίας.

Η ψήφος εμπιστοσύνης στην εκτελεστική εξουσία είναι η ύψιστη ευθύνη για το βουλευτή σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κατά συνέπεια η συγκεκριμένη επιλογή του βουλευτή μας δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστη ή πολύ περισσότερο να καλυφθεί με δάφνινα στεφάνια ηρωικής άρνησης στα «μιντιακά δημιουργήματα».

Αν κανείς θέλει να μεμφθεί την κυβέρνηση Παπαδήμου μπορεί να εντοπίσει δύο μειονεκτήματα: το ένα είναι η συμμετοχή της άκρας δεξιάς, η οποία προφανώς και δεν χρειάζονταν (μπορώ όμως να φανταστώ από ποιον επιβλήθηκε), όπως επίσης και το πολυμελές της συγκρότησης. Οι αδυναμίες αυτές αναδεικνύουν ήδη τα πρώτα προβλήματα συνοχής της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Για όλα τα άλλα όμως η συγκρότησή της ήταν όχι μόνο επιβεβλημένη αλλά εθνικά αναγκαία. Η σκληρότητα των μέτρων που απαιτούνται, το διακύβευμα της παραμονής μας στην ευρωζώνη, υπερβαίνει κατά πολύ μια μονοκομματική κυβέρνηση. Απαιτείται εθνική συστράτευση. Απαιτείται εθνική περίσκεψη και περισυλλογή. Απαιτείται να καταλαγιάσουν οι μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, όρος sine qua non για να μπορέσουμε σαν λαός να αναστοχαστούμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον αυτού του τόπου.

Το ότι το εγχείρημα Παπαδήμου ήταν επιτυχές, αποδεικνύεται από τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας που απολαμβάνει ο νέος πρωθυπουργός. Αυτήν την κυβέρνηση ο βουλευτής μας αρνήθηκε να υποστηρίξει. Θα μπορούσα να τον κατανοήσω, αν πέντε μέρες νωρίτερα δεν είχε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Πρέπει κατά συνέπεια να συγκρίνουμε τις δύο επιλογές για να μετρήσουμε την ενέργεια του βουλευτή μας.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου (ιδίως) στο αρχικό της σχήμα ήταν κυβέρνηση των πορφυρογέννητων και των κηπουρών! Άνθρωποι από το πουθενά, με μόνο προσόν την προσωπική σχέση με τον τότε πρωθυπουργό κλήθηκαν να διαχειριστούν τις τύχες του ελληνικού λαού στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της νεότερης ιστορίας του. Η χώρα βούλιαζε και εκείνοι σχεδίαζαν πράσινα άλογα σε πράσινα τοπία. Πιο χαοτικό τρόπο διακυβέρνησης, αμφιβάλλω αν έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική ιστορία. Μια η ευθύνη συντονισμού ανατίθονταν στο Ραγκούση, μια στον Πάγκαλο και πάει λέγοντας, αλλά τελικά όλες τις αποφάσεις λάμβανε η … κα Ρεγκίνα Βάρτζελη, δηλ. ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Υποσχέθηκε αλλαγή του συνταγματικού κειμένου, για να αλλάξει η διάταξη περί ευθύνης των υπουργών, αλλά τελικά δεν έκανε απολύτως τίποτα. Περιέκοπτε οριζόντια (επί δικαίων και αδίκων, όποιον πάρει ο χάρος) μισθούς και συντάξεις, δεν περιέκοψε όμως ποτέ τις παχυλές κρατικές ενισχύσεις των κομμάτων. Συνέχισαν μάλιστα τα κόμματα με μια αισχρή μεθόδευση να δανειοδοτούνται από τις κατά τα άλλα … στεγνωμένες τράπεζες με εγγύηση την κρατική ενίσχυση που θα λάβουν το … 2020!! Άλλα συμφωνούσε με τους δανειστές μας και εταίρους μας, άλλα κρυφίως έπραττε στην Αθήνα. Όταν χιλιάδες οδηγούνται στην ανεργία, εκείνη η κυβέρνηση διατήρησε τους φρεσκοδιορισμένους (περίπου 450 τον αριθμό) από τον πρόεδρο της βουλής και παρ’ ολίγον πρωθυπουργό κ. Πετσάλνικο με …. δύο επιπλέον μισθούς!! Ενώ οι ελβετικές αρχές ήδη από το 2005 δηλώνουν έτοιμες να παράσχουν στοιχεία για την προέλευση των ελληνικών καταθέσεων, σήμερα το 2011 δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε για τον εντοπισμό τους. Σας βεβαιώνω ότι το θέμα θα παραπεμφθεί και αυτό στις ελληνικές καλένδες.

Μπορώ να συνεχίσω ατελεύτητα. Δεν έχει νόημα. Είναι κοινά τοις πάσι. Αυτήν την κυβέρνηση στήριξε με την ψήφο του ο κ. Κατσούρας, αρνήθηκε όμως τη στήριξη στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του και ας αξιολογήσει την ενέργεια του βουλευτή μας.

Υπάρχει όμως και ο τέως βουλευτής μας. Καθώς τα δημοσκοπικά ευρήματα ευνοούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο τέως βουλευτής μας επανεμφανίζεται δραστήρια, διατυπώνοντας άποψη για κρίσιμα θέματα της ελληνικής πραγματικότητας.

Λυπάμαι αλλά δεν θα είμαι καθόλου επιεικής μαζί του. Και δεν θα είμαι επιεικής, γιατί η ευθύνη του στο σημερινό μας χάλι είναι τεράστια. Είναι πρωτίστως ευθύνη ηθικής ποιότητας και ως εκ τούτου πρέπει να καταδικαστεί χωρίς επιφυλάξεις. Χωρίς έλεος.

Από την εφημερίδα Real News (στην οποία πρόσφατα ο κ. Μπέζας παραδόξως αρθρογραφεί τακτικά) αντιγράφω: «… Μεταξύ αυτών, τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η σύζυγος του πρώην υφυπουργού Οικονομίας Αντώνη Μπέζα, Αθηνά Καρβούνη. Μέσω … Βουλής έγινε υπάλληλος στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και το 2010 αποσπάσθηκε στον Οργανισμό Λιμένος Ηγουμενίτσας, ο οποίος είναι ένας από τους 151 οργανισμούς που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία»!

Αυτή και μόνο η είδηση επιβάλλει στον κ. Μπέζα τη σιωπή. Οποιαδήποτε εμφάνιση του κ. Μπέζα στα δημόσια πράγματα αποτελεί πρόκληση για τη θεσπρωτική κοινωνία και όχι μόνο. Πλανάται ο κ. Μπέζας αν πιστεύει ότι η θεσπρωτική κοινωνία υπέστη λοβοτομή και δεν θυμάται. θυμάται. Θυμάται τούτη την επιεικώς κατάπτυστη ενέργεια του κ. Μπέζα: Αποχωρώντας από το υπουργείο Οικονομικών και εν μέσω προεκλογικού αγώνα επιχορήγησε από το υστέρημα του ελληνικού λαού (και ενώ η ελληνική οικονομία βυθίζονταν στην ύφεση) αμέτρητους συλλόγους και συλλογίσκους, σωματεία και σωματίδια (φοβάμαι και … «σταγονίδια») στη Θεσπρωτία (πάνω από 40), ανάμεσα στα οποία και το σωματείο (κρατηθείτε) φίλων του 28ου τάγματος στρατού στη Θεσπρωτία!!! (Πόσο θα ’θελα να γνωρίσω τα μέλη αυτού του σωματείου…).

Υπάρχει αλήθεια ανάγκη να τεκμηριώσουμε περαιτέρω; Υπάρχει ανάγκη να αναζητήσουμε τον ορισμό της διαπλοκής; Των πελατειακών σχέσεων; Του πολιτικού αμοραλισμού; Της φαυλότητας; Μήπως αντί του αρχικού ερωτήματος σε τούτο το σημείωμα «τι χρώμα έχει η βουλευτική υποκρισία», πρέπει να διερωτηθώ «τι χρώμα έχει η ντροπή;».

Στον απόηχο ενός άρθρου

Το τελευταίο άρθρο μου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Κρίνω σκόπιμο να δημοσιοποιήσω μια εξ αυτών, που προήλθε από τον πρόεδρο του ΤΕΙ Αθήνας. Παραθέτω και τη δική μου απάντηση ανευ σχολίων.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ
ΙΔΡΥΜΑ (Τ.Ε.Ι)
ΑΘΗΝΑΣ


Προς τον κ. Δονάτο Παπαγιάννη, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου


Αιγάλεω, 19 Δεκεμβρίου 2011


Αξιότιμε κύριε Παπαγιάννη,

Σε πρόσφατο άρθρο σας στην εφημερίδα «Τα Νέα», αναφερθήκατε στο νέο νόμο-πλαίσιο για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και εξαπολύσατε δριμύτατη κριτική στα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα.
Για να είμαστε σε θέση να εκφέρουμε άποψη για την αποτελεσματικότητα ενός νόμου, θα πρέπει πρώτα να εφαρμοστεί, διότι, πολλές φορές στο παρελθόν, η πράξη κατέδειξε τις αδυναμίες ενός θεωρητικά τέλειου, ενώ ανέδειξε τα ευεργετήματα ενός θεωρητικά ανέφικτου νομοθετήματος.
Προς το παρόν κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, δεδομένου ότι η εφαρμογή του Ν. 4009/2011 προϋποθέτει την αυτόματη προσαρμογή των ιδρυμάτων μας σε πλήθος υπουργικών αποφάσεων και έναν οργανισμό και εσωτερικό κανονισμό για κάθε ίδρυμα, οι οποίοι ουσιαστικά στηρίζουν τη λειτουργία τους, που όμως είναι πρακτικά ανέφικτο μέσα στα χρονικά περιθώρια που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία.
Είναι, κατά την άποψή σας, ορθό, να απειλούνται οι πρυτάνεις και οι πρόεδροι ΤΕΙ με περικοπή της επανειλημμένα ψαλιδισμένης χρηματοδότησης των ιδρυμάτων τους, σε περίπτωση που δεν προχωρήσει άμεσα η εφαρμογή του νέου νόμου; Πώς είναι δυνατόν να δέχονται τόσες πιέσεις, όταν δεν έχουν καμία αρμοδιότητα; Οι επιτροπές για την ανάδειξη του πρώτου Συμβουλίου ορίστηκαν με υπουργικές αποφάσεις και αποτελούνται κυρίως από συνταξιούχους καθηγητές, οι οποίοι, κατά τη συνήθη τακτική τους, δεν αποδέχονται το διορισμό.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, εάν το Υπουργείο είχε εμπιστευτεί στις διοικήσεις των ιδρυμάτων την ευθύνη της διεξαγωγής των εκλογών χωρίς νομοθετημένο χρονικό περιορισμό.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, όσον αφορά στα πανεπιστημιακά και τα τμήματα ΤΕΙ, τα οποία δημιουργήθηκαν χωρίς να έχει προηγηθεί εμπεριστατωμένη έρευνα των αναγκών που επρόκειτο να καλύψουν και τα οποία ιδρύθηκαν με σκοπό την τόνωση των τοπικών οικονομιών. Συνεπώς θα ήταν πιο φρόνιμο και συνετό εκ μέρους του Υπουργείου ΠΔΒΜΘ, εάν φρόντιζε πρώτα για την καλύτερη δυνατή εφαρμογή του «Καλλικράτη», ο οποίος θα απάλλασσε την ανώτατη εκπαίδευση από πολλά δεινά και στη συνέχεια, αφού θα είχε αποκατασταθεί η τάξη, να ψήφιζε έναν νέο νόμο, ο οποίος θα προέκυπτε έπειτα από συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων.
Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα σημεία στο άρθρο σας, τα οποία θα χαρακτήριζα, επιεικώς, απαράδεκτα και όπως είναι φυσικό καταδικάζω απερίφραστα. Πρόκειται για τις απόψεις που εκφράζετε σε σχέση με τα ΤΕΙ, τα οποία μάλιστα πιστεύετε ότι πρέπει επειγόντως να χαρακτηριστούν ανώτερες δημόσιες σχολές.
Τα ΤΕΙ υφίστανται ως θεσμός σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες π.χ. στη Γερμανία, όπου χαρακτηρίζονται ανώτατα ιδρύματα και συμφωνώ απόλυτα με αυτό, διότι ουσιαστικά συνιστούν πανεπιστήμια εφαρμοσμένων επιστημών, τα οποία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, παρέχουν υψηλό επίπεδο σπουδών, το οποίο είναι συχνά ανώτερο από το επίπεδο πολλών πανεπιστημίων.

Αξιότιμε κύριε Παπαγιάννη,

Σας προ(σ)καλώ να επισκεφτείτε το ΤΕΙ Αθήνας, για να διαπιστώσετε πως από τότε που διδάσκατε κι εσείς σε τμήματά του (1984-1988) μέχρι σήμερα έχει συντελεστεί τεράστια πρόοδος, κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ για πολλά πανεπιστήμια, τα οποία με την πάροδο του χρόνου έχασαν την αίγλη και τον προσανατολισμό τους.
Σας προσκαλώ να παρακολουθήσετε από κοντά τις μεθόδους διδασκαλίας, να περιηγηθείτε στις αίθουσες διδασκαλίας των θεωρητικών και εργαστηριακών μαθημάτων, να δείτε την υλικοτεχνική υποδομή και να μάθετε για τις παροχές που προσφέρονται στους φοιτητές του ιδρύματός μας, ώστε να διαπιστώσετε τους λόγους για τους οποίους η σειρά αξιολόγησής του είναι υψηλότερη πολλών πανεπιστημίων.

Στο ίδρυμα, που έχω την τιμή να εκπροσωπώ, έχουν, μέχρι σήμερα, ολοκληρωθεί οι εξωτερικές αξιολογήσεις δεκαπέντε τμημάτων με εξαιρετικά αποτελέσματα και ανάλογες εκθέσεις. Θα ήταν λοιπόν ωφελιμότερο για όλους μας, εάν μεριμνούσατε πρώτα για τα του οίκου σας, διότι, μόνον όταν όλα θα λειτουργούσαν άψογα εκεί, θα είχατε το δικαίωμα να αποφασίσετε για το μέλλον των λοιπών ιδρυμάτων.

Με εκτίμηση,
Ο Πρόεδρος του ΤΕΙ Αθήνας

Δημήτριος Νίνος
Καθηγητής




Παπαγιάννης Δονάτος
Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου
Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης
Παντείου Πανεπιστημίου

Ηλιούπολη 7.1.2012

Κύριε Πρόεδρε

Σας ευχαριστώ καταρχήν γιατί είχατε την καλοσύνη να ασχοληθείτε με το κείμενό μου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και να σχολιάσετε τις εκεί εκτιθέμενες απόψεις μου. Έτσι προάγεται ο διάλογος και τελικά η αναζήτηση της βέλτιστης λύσης.
Η τελευταία παράγραφος της επιστολής σας όμως μου δημιούργησε το μέγιστο προβληματισμό, όχι τόσο γιατί φαίνεται να μη έχει γίνει κατανοητό το σαφές πνεύμα του άρθρου μου, αλλά για μια σκοτεινή άποψη που υφέρπει στην παράγραφο, σύμφωνα με την οποία εκείνος του οποίου το Ίδρυμα δεν λειτουργεί «άψογα», δεν έχει το δικαίωμα να «αποφασίζει για το μέλλον των λοιπών ιδρυμάτων».

Κύριε πρόεδρε
Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω, ότι εσείς ένας εκπρόσωπος ανωτάτου εκπαιδευτικού ιδρύματος και μάλιστα κεντρικού ΑΤΕΙ, στόχος του οποίου είναι (πρέπει να είναι) η έρευνα δηλ. η αναζήτηση της αλήθειας, υιοθετείτε το περιλάλητο απόφθεγμα του άλλοτε ισχυρού άνδρα της πολιτικής ζωής του τόπου, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολιτικούς του αντιπάλους εκστόμισε εκείνο το αλήστου μνήμης: «δεν δικαιούσθε για να ομιλείτε»…..

Κύριε πρόεδρε
Στο ίδρυμά μου «δεν λειτουργούν όλα άψογα» και βεβαίως δεν «αποφασίζω» εγώ για το «μέλλον των λοιπών ιδρυμάτων». Εγώ είμαι ένας ταπεινός εργάτης του χώρου και θλίβομαι γι’ αυτά που έζησα και ζω στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτήν την αγωνία μου θέλησα να εκφράσω, αναδεικνύοντας ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματά του, δηλ. εκείνο του πανεπιστημιακού πληθωρισμού και ουδείς μπορεί να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα. Προέταξα μάλιστα το ίδρυμά μου σ’ αυτήν την κριτική. Δεν έχω το δικαίωμα της γνώμης, κ. πρόεδρε, επειδή το ίδρυμά μου δεν λειτουργεί άψογα; Πόσο δημοκρατική μπορεί να είναι μια τέτοια θέση, όταν μάλιστα αυτή υιοθετείται από έναν εκπρόσωπο ανωτάτου πνευματικού ιδρύματος; Μια λέξη μονάχα: κρίμα !!.

Κύριε πρόεδρε
Δεν αμφισβητώ το επίπεδο των σπουδών που παρέχει το ίδρυμά σας, έχω άλλωστε ιδίαν εμπειρία γι’ αυτό. Η θέση μου όμως είναι ότι τόσα ανώτατα ιδρύματα δεν τα αντέχει η έρμη η πατρίδα μας και η οικονομία της. Δεν χρειάζονται ειδικές οικονομικές γνώσεις για την τεκμηρίωση αυτής της θέσης. Είναι αυτονόητη. Έχουμε 40 ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματα, 499 τμήματα από τα οποία τα 286 ανήκουν σε πανεπιστήμια και 213 σε ΤΕΙ. Είναι ασύλληπτος ο αριθμός για μια χώρα 11.000.000 ψυχών. Πέραν αυτού, η «ανωτατοποίηση» δια νόμου του συνόλου των τεχνολογικών ιδρυμάτων, χωρίς εξατομικευμένη κρίση και πρόσδοση σ’ αυτά ακαδημαϊκού χαρακτήρα αποτελεί αναμφίβολα παγκόσμια πρωτοτυπία. Απόρροια αυτής της «πρωτοτυπίας» είναι στρεβλώσεις που δεν μπορούν να κατανοηθούν με τον κοινό νου. Μου είναι αδύνατο να κατανοήσω γιατί ένας αισθητικός ή ένας ανθοκόμος πρέπει να σπουδάζει 4 ολόκληρα χρόνια σε ανώτατο ίδρυμα μετά τα 6 χρόνια του Γυμνασίου – Λυκείου και ύστερα από την ανθρωποθυσία των πανελληνίων εξετάσεων, όταν μάλιστα η διακήρυξη της Μπολόνια μας προέτρεπε εδώ και 10 χρόνια σε έναν πρώτο κύκλο σπουδών που δεν θα υπερέβαινε τα 3 χρόνια!!!. Μου είναι αδύνατο να κατανοήσω γιατί πρέπει να υπάρχουν τμήματα νοσηλευτικής και στα ΑΤΕΙ και στα ΑΕΙ. Ποια η διαφορά τους; Δεν συνιστά το γεγονός και μόνο της ύπαρξης αυτών των τμημάτων στα δύο ιδρύματα τερατογέννηση;

Κύριε πρόεδρε
Η λογική του περίκλειστου, του μίζερου, του «μη μπαίνεις στα δικά μου χωράφια για να μη μπαίνω στα δικά σου» δηλ. της «ομερτά» και τελικά η λογική της συντεχνίας πρέπει κάποτε να εξαλειφθεί από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και να ανοίξει αυτή στην κοινωνία. Πολλές τερατογεννήσεις θα είχαν αποφευχθεί αν ήμασταν ανοιχτοί στην κοινωνία.

Κύριε πρόεδρε
Διατηρώ τις καλύτερες των αναμνήσεων από τη διδασκαλία μου στο ΤΕΙ Αθήνας και γνωρίζω πολύ καλά τις προόδους που έχουν εντωμεταξύ συντελεστεί. Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με τη λογική του άρθρου μου και την προφανή ανάγκη για περιστολή του αδιανόητου πληθωρισμού.

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Παπαγιάννης Δονάτος
Καθηγητής του Ευρωπαϊκού Δικαίου

ΥΓ. Αλήθεια, κ. πρόεδρε, η άρνηση των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ να εφαρμόσουν το νέο νόμο εστιάζεται στις ασφυκτικές προθεσμίες που αυτός προβλέπει; Και είναι αυτό επαρκής λόγος μη εφαρμογής; Τι σημαίνει κ. πρόεδρε η μη εφαρμογή του νόμου; Πως πρέπει να αντιδράσει το σωματείο των εργατών καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων κ. πρόεδρε, όταν ακούει στα δελτία ειδήσεων ότι τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ δεν εφαρμόζουν το νόμο; Σε ποιο περιβάλλον εκπαιδεύουμε τους επιστήμονες του αύριο κ. πρόεδρε, όταν, εμείς οι … πνευματικοί ταγοί, στήνουμε καπετανάτα; Δεν θα στήσουν και οι φοιτητές μας τα δικά τους, όταν αυτό τους διδάσκουμε; Δεν θα …. χτίσουν με πέτρες τις εισόδους των γραφείων μας, όταν διαφωνούν με το χ θέμα; Η άρνηση και μόνο εφαρμογής ενός δημοκρατικά ψηφισμένου νόμου κατατάσσει αυτόματα την παιδεία μας και τη χώρα μας συνολικά όχι στις τριτοκοσμικές, αλλά στις φασίζουσες κοινωνίες. Στη ζούγκλα, και τέτοια …τιμή δεν μας πρέπει κ. πρόεδρε!!. ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ……. ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ….