Ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια χωρίς να αποτελεί πανάκεια, αποτελεί ένα θετικό βήμα προς τα μπρος. Κυρίως γιατί ξεριζώνει μια μεγάλη πηγή διαφθοράς και διαπλοκής: τη διαπλοκή μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων.
Σκέφτηκα ότι στη νέα πορεία θα μπορούσα να συμβάλλω με τις μικρές μου δυνάμεις. Δήλωσα συμμετοχή για την εκλογή μου στο Συμβούλιο Διοίκησης του πανεπιστημίου.
Γρήγορα όμως κατάλαβα, ότι τα … ‘’παιδία παίζει’’. Τόσο η πολιτεία, όσο και τα πανεπιστήμια δεν θέλουν να εφαρμοστεί ο νόμος. Δυστυχώς. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Κανείς δεν θέλει πραγματικά ν’ αλλάξει κάτι σε τούτον τον έρμο τον τόπο. Γι’ αυτό και βρίσκομαι σε ένα στάδιο προχωρημένης απογοήτευσης.
Πίστευα και πιστεύω ότι η κρίση αποτελεί μια καταπληκτική ευκαιρία αναστοχασμού. Για όλους μας. Όμως εμείς γρήγορα βρήκαμε το τέλειο άλλοθι: φταίνε οι άλλοι. Όχι εμείς. Έτσι μοιραίοι και άβουλοι, οδεύουμε στο γκρεμό. Όλοι μαζί. Αναίτιοι και υπαίτιοι αντάμα, αφού οι αναίτιοι ανέχονται τους υπαίτιους.
Έτσι, αυτοί που στήριξαν και υπηρέτησαν το πανεπιστήμιο του χτες, εμφανίζονται σήμερα έτοιμοι να υπηρετήσουν και το πανεπιστήμιο του αύριο…..
Κατόπιν αυτού δεν υπέβαλα εκ νέου υποψηφιότητα, μετά από τα παιχνίδια τακτικής που έλαβαν χώρα στο πανεπιστήμιό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου