Qui tacet consentit

Με το Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, έχω καιρό να ασχοληθώ. Όχι πως τα πράγματα βελτιώθηκαν και δεν έχω κάτι να πω. Κάθε άλλο. 

Σε ένα βαθμό όμως, η οικονομική κρίση λειτούργησε θεραπευτικά, λυτρωτικά θα έλεγα, αφού εξανάγκασε σε ένα στοιχειώδη εξορθολογισμό του προγράμματος σπουδών.

Παρά ταύτα όμως, όλες οι παθογένειες παραμένουν. Ήρθε και ο νέος, αισχρός νόμος του κ. Γαβρόγλου για να ολοκληρώσει το πισωγύρισμα στη δεκαετία του 1980.

Πέραν των γενικών στρεβλώσεων, ένα γεγονός που αφορά ειδικά το Τμήμα μας πρέπει να το αναδείξω ευρύτερα. 

Υπέπεσε στην αντίληψή μου βιβλίο που διανέμεται ως σύγγραμμα στους φοιτητές μας. Το βιβλίο είναι επιεικώς άθλιο. Άσκησα λοιπόν εγγράφως μια δίκαιη αλλά σκληρή κρητική του εν λόγω βιβλίου, την κοινοποίησα σε όλους τους συναδέλφους και τους κάλεσα να μη εγκρίνουμε τη διανομή του, αφού ο νόμος ρητά προβλέπει την έγκριση των διανεμόμενων βιβλίων από τη Γενική Συνέλευση του Τμήματος. Για να διασφαλίσω μάλιστα την αντικειμενικότητα, κάλεσα τους συναδέλφους μου, αν έχουν κάποια αντίρρηση ως προς την κριτική που άσκησα στο εν λόγω βιβλίο, να μου τη γνωστοποιήσουν για άρση ενδεχόμενου από εμένα λάθους. 

Ουδείς εξ αυτών αντέκρουσε την κριτική μου. ΟΥΔΕΙΣ. Τούτου δοθέντος, θα ανέμενε κανείς πως η Γενική Συνέλευση δεν θα ενέκρινε τη διανομή, δεχόμενη την κριτική μου. Αυτό επιτάσσει τουλάχιστον η λογική. 

Και όμως το βιβλίο εγκρίθηκε προς διανομή. Πως, από ποιους, θα ρωτηθείτε. Απλά με 3 ψήφους υπέρ και 1 κατά, το βιβλίο .....εγκρίθηκε. Θα μου πείτε: Μα καλά, τέσσερα είναι τα μέλη της Γενικής Συνέλευσης; Όχι βέβαια. Είκοσι τέσσερα είναι, αλλά, «να ρε παιδάκι μου, είναι καιρός τώρα να χαλάμε καρδιές;» Και πως δεν θα χαλάσουμε καρδιές; Με την απουσία μας. Με την σιωπή μας. Η μεθόδευση υπήρξε πλήρης. Το αίτημά μου να αναβληθεί η συζήτηση, έτσι ώστε να παραστούν τουλάχιστον οι συνάδελφοι που έχουν επιστημονική άποψη επί του θέματος, απορρίφθηκε.  

Οι Λατίνοι το έλεγαν σωστά: qui tacet consentit (όποιος σιωπά συναινεί).