Από τα αναγνώσματα του καλοκαιριού

Ανάμεσα στα καλοκαιρινά αναγνώσματά μου ήταν και ο Οθέλος του Σαίξπηρ. Ένας διάλογος με εντυπωσίασε και σκέφτηκα να τον μοιραστώ μαζί σας. 

Στην εμφανισθείσα συμφορά, ο Δόγης παρηγορεί τον πατέρα Βραβάντιο με τούτα τα λόγια:

Δόγης

«Όταν δεν έχει θεραπεία το κακό, η θλίψη σταματάει,

γιατί σκεφτόμαστε πόσο χειρότερα μπορούσε να ‘χε πάει.

Ποτέ σου μη θρηνείς για ένα κακό που ‘χει τελειώσει:

αυτός σου ο θρήνος νέες συμφορές θα σου χρεώσει.

Αν ό,τι σ’ άρπαξε η τύχη πίσω δεν μπορείς να της ζητήσεις,

κάνε υπομονή: είν’ ο καλύτερος τρόπος να την περιφρονήσεις.

Κλέβεις τον κλέφτη, όταν σε κλέβει και χαμογελάς,

αλλά κλέβεις τον εαυτό σου όταν για το ανεπίστρεπτο πονάς.».

Πολύ καλό θα έλεγε κανείς. Αλλά ο πατέρας Βραβάντιος τον προσγειώνει στη σκληρή πραγματικότητα με τούτα τα λόγια:

Βραβάντιος

«Η παροιμία είναι καλή σ’ όποιον δεν υποφέρει

γιατί μονάχα τέρψη στ’ αυτάκια του θα φέρει,

όμως είναι αφόρητη για κάποιον που ‘χει θλίψη,

γιατί δανείζεται κουράγιο απ’ την υπομονή, που ήδη του ‘χει λείψει.

Οι παροιμίες περιέχουνε χολή και μέλι σε ίσες δόσεις:

διπλή εξήγηση και ισότιμη μπορείς σ’ όλες να δώσεις.

Όμως τα λόγια είναι λόγια και σε μια καρδιά κομματιασμένη

κακό χειρότερο να κάνουνε τα’ αυτιά δεν απομένει.».