Στο αγαπημένο μου βουνό της Ηλιούπολης, απολαμβάνω το πρωινό μου τζόκινγκ. Τακτικά συναντάω έναν επίσης τακτικό περιπατητή (συχνά συνοδευόμενο από τη γυναίκα του). Το πρόσωπό του, είναι το κλασσικό πρότυπο της ελληνικής επαρχίας. Ξέρετε εσείς αυτό το πρόσωπο. Σκαμμένο από τη σκληράδα της ζωής. Αγριεμένο από το αντάμωμα με το χώμα και την πέτρα. Γι' αυτό και μου είναι απίστευτα συμπαθές. Λέω αυθόρμητα "καλημέρα" με ένα πλατύ χαμόγελο πάντα, όταν τον συναντάω. Μου το ανταποδίδει χωρίς κανένα φτιασίδωμα.
Αυτό το χαμόγελο όμως μετατράπηκε σε έναν ένθερμο θαυμασμό, όταν τον είδα κάποια μέρα, φορώντας γάντια της δουλειάς, να μαζεύει στο βουνό τα πλαστικά μπουκάλια και όλα τα απορρίμματα, που οι απαίδευτοι συμπατριώτες μας πετάνε όπου τους βολεύει. Από εκείνη την ημέρα, ψάχνω αφορμή για να του μιλήσω. Να του εκφράσω το θαυμασμό μου.
Χτες όμως το αντάμωμα δεν ήταν όπως το καθημερινό. Δεν ανταμώσαμε δηλ. face to face, όπως λένε οι σύγχρονοι επιδειξιομανείς συμπατριώτες μας. Δεν συναντηθήκαμε δηλ. από αντίθετες κατευθύνσεις. Προπορεύονταν (συνοδεύονταν από τη γυναίκα του) εμού και εγώ τους πλησίαζα εκ των όπισθεν. Όσο πλησίαζα άκουγα ευδιάκριτα τη συνομιλία τους. Τη φωνή τους. Μου ήταν αδιανόητο. Απίστευτο. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Δεν ήταν ελληνικά, αυτά που άκουγα.
Ήταν ... αλβανικά !!!!
Αν και δεν ομοιοκαταλεκτεί, μου ήρθε αυθόρμητα στο νου: Ελληναρά, Ελληναρά, δεν θα γίνεις Αλβανός ποτέ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου