Η κρίση ως ευκαιρία

Αρκετοί φίλοι και φοιτητές μου ζητούν να εκφράσω την άποψή μου σχετικά με την κρίση που βασανίζει την ελληνική κοινωνία και μέσω τούτης της ιστοσελίδας.

Αντί μιας πολύλογης τοποθέτησης μπορώ να παραπέμψω στο μεγάλο Λιβανέζο ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) και στο έργο του «Ο Κήπος του Προφήτη», που εκδόθηκε το 1923 και είναι επίκαιρο για μας τους Έλληνες όσο ποτέ.

«Το έθνος να λυπάστε, αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της
κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί
και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».

Αυτό το έθνος είμαστε και μη αναζητούμε άλλοθι σε ευθύνες άλλων. Οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Αυτός ο λαός είμαστε, αυτό το κράτος έχουμε, αυτήν την παιδεία έχουμε, αυτά τα νοσοκομεία έχουμε. Οι πολιτικοί μας είναι η προβολή μας σε σμίκρυνση. Μας φωνάζουν, όπως η πόρνη στο ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη: «…Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!».

Η κρίση όμως αποτελεί ταυτόχρονα και μια καταπληκτική ευκαιρία. Να αναστοχαστούμε ως πολίτες. Να προτάξουμε την καταπολέμηση τριών αντιλήψεων που κινδυνεύουν να περάσουν στο DNA μας: του κρατισμού, του λαϊκισμού και του ωχαδερφισμού. Τώρα είναι η ευκαιρία. ΜΠΟΡΟΥΜΕ.