Τις πταίει;

Θέλω να πιστεύω ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν θα διαμαρτυρηθεί επειδή δανείζομαι χωρίς την άδειά του (... που να τον βρω άλλωστε) τον τίτλο του παρόντος σημειώματος.

Η εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου αρχίζει σε λίγες μέρες και οι φοιτητές μας, οι φοιτητές του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης δεν έχουν πάρει ακόμα τα βιβλία τους!!!

Αλήθεια, δεν φταίει κανένας γι’ αυτήν την αθλιότητα; (χρησιμοποιώ τον πλέον επιεική χαρακτηρισμό). Σε τούτο τον τόπο καταφέραμε να στρεβλώσομε τα αυτονόητα, τον ορθολογισμό, που υποτίθεται ότι γεννήθηκε εδώ. Φταίει, λέμε, το σύστημα κι’ έτσι - δημιουργώντας το τέλειο άλλοθι για τους εαυτούς μας - κοιμόμαστε ήσυχοι αλλά και μοιραίοι. Το ότι το σύστημα το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι ελάχιστα το συνεκτιμούμε ( ... δεν μας συμφέρει άλλωστε).

Λοιπόν. Βαρέθηκα τις υπεκφυγές, τα μισόλογα και τις περί συστήματος ευθύνες. Οι ευθύνες προσωποποιούνται και εφόσον διακρίνονται ευκρινώς, καταλογίζονται. Εν προκειμένω οι ευθύνες ανήκουν ευκρινώς στον Πρόεδρος του Τμήματος και επέκεινα στον Πρύτανη του Ιδρύματος. Τελεία και παύλα. Ο νόμος είναι σαφέστατος. Κατά Απρίλιο μήνα με ευθύνη του Προέδρου συνέρχεται η Γενική Συνέλευση του Τμήματος και αποφασίζει για το Πρόγραμμα Σπουδών του επομένου έτους και τα προς διανομή συγγράμματα, έτσι ώστε με την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους. Με άνεση χρόνου. Γιατί ποτέ, μα ποτέ δεν τηρήθηκε αυτή η προθεσμία; Γιατί ποτέ, μα ποτέ δεν ζητήθηκαν ευθύνες γι’ αυτήν την εξοργιστική παράλειψη που οδηγεί σε τούτη την αθλιότητα;

Όμως και η ευθύνη των φοιτητών είναι τεράστια. Επειδή ανέχονται την αθλιότητα. Έχουν τη δύναμη της διαμαρτυρίας. Γιατί δεν την ασκούν; Γιατί δεν ..«καταλαμβάνουν» το Πανεπιστήμιο με αίτημα την έγκαιρη διανομή των συγγραμμάτων; Δεν είναι αυτό το πρώτο και βασικό συνδικαλιστικό αίτημα; Το μόνο ίσως που δικαιολογεί ευθέως δυναμικές αντιδράσεις. Γιατί δεν τις επιχειρούν;