Η .... κανονικότητα

Ο και συνάδελφος υπουργός Παιδείας μας έστειλε γράμμα και γραφή και δείτε τις μας υπόσχεται για το 2019 ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά:

«Ρητός στόχος μας είναι εντός του 2019 να ισχύσει η αναπλήρωση όλων των θέσεων που κενώνονται λόγω συνταξιοδοτήσεων βάσει του κανόνα «ένας προς έναν», ώστε να επέλθει οριστικά η κανονικότητα στα ΑΕΙ». 

Ήθελα να ‘ξερα σε ποια εποχή ζει ο της Παιδείας υπουργός. Θεωρεί ο δυστυχής ή ο πονηρός ότι «η κανονικότητα» είναι να προσλαμβάνεται ένας καθηγητής στη θέση του αποχωρούντος;

Γιατί;

Για να διατηρήσουμε το άθλιο καθεστώς λειτουργίας ΑΕΙ και ΤΕΙ (τα οποία τα μετατρέπουμε και αυτά σε ΑΕΙ) σε κάθε ραχούλα της ελληνικής πατρίδας;

Για να ‘χει «κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ» κατά το αλήστου μνήμης «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο»;

Για να προσφέρουμε σε κάθε ελληνόπουλο που τελειώνει το Λύκειο και μια θέση στο ΑΕΙ (παρακαλώ όχι ΤΕΙ) έτσι ώστε το «χαρτί» να διατηρεί το όνειρο για μια θέση στο Δημόσιο;

Για να προσφέρουμε μια πλούσια γκάμα μαθημάτων «υποχρεωτικών», «προαιρετικών», «επιλογής», «υποχρεωτικών – επιλογής», «απλής επιλογής», «σύνθετης επιλογής», «ελεύθερης επιλογής» και πάει λέγοντας , έτσι  ώστε να δημιουργούμε επίζηλες θεσούλες ακαδημαϊκών δασκάλων στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου;

Για να πλουτίσουμε τις γνώσεις των παιδιών μας με μαθήματα όπως: «Η σεξουαλική ζωή του βατράχου σε περίοδο ανομβρίας» ή «Η γαλλική σχολή καλογραιών Αγίου Ιωσήφ από της εμφανίσεως στον Πειραιά μεταξύ 1859 – 1940»;

Αυτή είναι η «κανονικότητα» που πρέπει «να επέλθει» κατά το δύσμοιρο υπουργό μας; Αυτά μας έφεραν στην κρίση. Στην πτώχευση. Αυτά θα αναστηλώσουμε; Τι κρίμα…

Ευχές και αντιγραφές

Καλή χρονιά λοιπόν. Με πρώτα την υγειά μας και μετά όλα τ΄ άλλα. Τα χιλιοειπωμένα. 

Και επειδή το κείμενο που επισυνάπτω ταυτίζεται με όλα όσα .... σέρνω στην «ελληνίδα μανούλα» ας το απολαύσουμε. Για να αρχίσει καλά η χρονιά. 

Είναι ένα κείμενο της Ρέας Βιτάλη στο Protagon.

Η μαμά Ελληνίδα

Ρέα Βιτάλη

Έτσι συμβαίνει με μεγάλη μερίδα ελληνίδων μαμάδων. Για παράδειγμα, καμαρώνουν το παιδί τους για κάθε τι. Υπερτιμώντας και υπερτονίζοντας, ό,τι πράττει. «Πώς σε λένε μωρό μου;», «Αλέξη». Θρίαμβος! Έτσι ανεβάζουν αυτόματα τις προσδοκίες και τους στόχους, sky is the limit. Μπορεί, ας πούμε, να το εμψυχώσουν να συναντηθεί με τον Κλίντον και να μιλήσει σε επενδυτές του εξωτερικού στα αγγλικά, που δεν γνωρίζει. «Γιατί δηλαδή; Πιο έξυπνοι είναι οι άλλοι από σένα; Μια χαρά θα τα πεις! Όταν θέλεις εσύ… Αχ, όταν θέλεις…».

Τα αποτελέσματα του δράματος που δημιουργεί το παιδί, δεν αναφέρονται ποτέ στο παιδί. Απαγορεύονται ρητώς, κάτι ανοησίες του τύπου… Οι ψευδαισθήσεις, οι εμμονές και η ανικανότητα του παιδιού σας, ξέρετε μαντάμ, κόστισε στον λαό πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Επίσης, υποθηκεύτηκε από το τέκνο σας, το σύνολο της Ελληνικής περιουσίας για 99 χρόνια… «Μωρ’ τι μας λέτε; Σιγά μην τα έκανε όλα αυτά το παιδί μου! Μην τους δίνεις αγόρι μου σημασία. Ο κόσμος είναι κακός. Μια χαρά τα πας. Για μένα είσαι νικητής. Εμείς, τη δουλειά μας θα κοιτάμε».

Το παιδί ξεθαρρεύει και μπορεί να φτάσει να πει «We ate the camel και μας έμεινε η queue…» και να χασκογελάει. «Εντάξει, έκανε ένα λάθος το παιδί, θα πέσουν να το φάνε; Αμάν πια! Δεν κοιτάνε τα χάλια τους».

Το παιδί αυτό ζει μια συνεχή παιδικοεφηβική ηλικία. Δηλώνει επαναστάτης, κομμουνιστής, βαφτίζει το παιδί του Ερνέστο, υποκλίνεται στους Αμερικανούς, θαυμάζει τον Μαδούρο, βγάζει το καπέλο στη Μέρκελ. Και η μαμά καμαρώνει ότι «είναι καλόκαρδο. Δεν έχει κακές σκέψεις για κανέναν. Στην καρδούλα του, τους χωράει όλους». Οι φίλοι του παιδιού, για τέτοιες μανούλες, είναι κυρίως για να τους λιθοβοληθούν την κατάλληλη στιγμή ως κύριους υπαίτιους και όχι για να νοιώθει ευθύνη το παιδί, για το ποιους επιλέγει για φίλους: «Αυτός ο Πάνος να δεις, θα το πάρει στον λαιμό του το παιδί. Πρέπει να τον αραιώνουμε σιγά σιγά. Αλλά πού να ξεκολλήσει τώρα αυτός… Που τον καλόμαθε ο γιος μου! Μέχρι τον Καρανίκα μάζεψε… Από τόσο δα που ήταν, αγαπούσε όλο τον κόσμο και την αλήθεια».

Με την αλήθεια και το ψέμα, το παιδί έχει θέμα. Καθώς επιβραβεύεται να λέει ψέματα, σωματοποιεί το ψέμα κάνοντας εξαιρετικές κολοτούμπες. Και όταν εν τέλει, ψέμα το ψέμα, το παιδί πάει να συναντηθεί με τους εφιάλτες της αλήθειας, δηλαδή με τις συνέπειες των πράξεων του και πλησιάζει η ώρα να γευτεί, μια, ακόμα και ευεργετική μπορείς να την πεις, γι΄αυτό, αποτυχία!… Τότε… Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Μη σε ξεγελάει το χαμόγελό της. Με χαμόγελο τα κάνουν αυτά, τα «τελικά» φορτσαρίσματα, οι μάνες. Με χαμόγελο σφιχτό, παίρνουν την τύχη του παιχνιδιού στα δικά τους χέρια ενώ κοιτάνε το παιδί πλαγίως και κουνάνε το κεφάλι πέρα δώθε σαν ινδές χορεύτριες, «Κανένας δεν σε νοιάζεται όπως εγώ! Που άφησες τους άχρηστους, να κάνουν κουμάντο. Φτάνει! Δεν θα καθίσω άλλο, με σταυρωμένα τα χέρια Αλεξάκο. Εσύ είσαι αγνός, καλός και γενναιόδωρος μια ζωή… Μοιράζεις, μοιράζεις… Όχι! Όχι!».

Η μάνα Ελληνίς, λύνοντας τη σιωπή της μίλησε. Κόσμε! Αγαπημένε κόσμε της Ελλάδας μας! «Ο Αλέξης μου είναι καλό παιδί. Ο Αλέξης μου δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα». Και τρίβοντας στα μούτρα μας, την απόλυτη, Μόνη, της μάνας Αλήθεια, ανακράζει (πάντα χαμογελώντας) «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». 23.751 θέσεις στο Δημόσιο εν μέσω πτώχευσης, άνευ εξουσίας. «Σιγά τ΄ αβγά! Πού έχετε και μούτρα και μιλάτε! Οι άλλοι προσλαμβάνανε μέχρι και καρέκλες!».

Υποκλίνομαι στην Ελληνίδα μάνα! Διαχρονικά. Κυρίως σε ρόλο συζύγου. Διαχρονικότερα.

Υ.Γ Το παιδί είπε: «Μα αυτά, τους τα λέω και ‘γω, μάνα», «Αλλιώς τα λέω εγώ! Σκάσε πια!» είπε, εκείνη και του αγρίεψε.