Δεν συναρμολογώ. Παραθέτω τις πρώτες σκέψεις ατάκτως.
Πρώτη: Απέτυχα
στην πρόγνωση. Τους θεωρούσα περισσότερο ορθολογιστές. Η εξήγηση πρέπει να
αναζητηθεί (μάλλον) στην καταστροφική λειτουργία των δημοψηφισμάτων, που
ενώνουν τις πλέον ετερόκλητες, μειοψηφικές απόψεις και τις καθιστούν δυστυχώς
πλειοψηφικές.
Δεύτερη: Η
δημοκρατία είναι ακριβό πολίτευμα. Οι απόψεις (και οι πλέον ανορθολογικές)
κυκλοφορούν ελεύθερα, δοκιμάζονται, αλλά … τα δίδακτρα πληρώνονται. Δυστυχώς
από όλους. Και από τους μειοψηφούντες.
Τρίτη: Μετά το
δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μια Ευρώπη καθημαγμένη από το μίσος, αποφάσισε να μη
ξαναπολεμήσει. Να διαπραγματεύεται, αντί να πολεμά. Πάνω από εξήντα χρόνια, καθίσαμε
στο ίδιο τραπέζι, αλληλοκοιταχτήκαμε, ανταλλάξαμε εμπειρίες. Συμφωνήσαμε,
διαφωνήσαμε. Μας οδηγούσε ο φόβος της επανάληψης της φρίκης, η πείνα, οι
ιστορίες των πατεράδων μας και των παππούδων μας, που έζησαν τη φρίκη.
Τέταρτη: Όσο τα
χρώματα της φρίκης θα ξεθωριάζουν (η αρνητική πλευρά του χρόνου) και όλη αυτή η
καταστροφή θα μοιάζει μάλλον με ένα ξεχασμένο παραμύθι, οι κίνδυνοι μιας νέας,
αλλά τώρα πια ολοκληρωτικής και μη ανατάξιμης καταστροφής, θα είναι εδώ.
Πέμπτη: Για πρώτη
φορά μετά από 60 και πλέον χρόνια δύσκολης πορείας (με πολλές κρίσεις και πολλά
πισωγυρίσματα), έχουμε μεγάλο βήμα οπισθοχώρησης. Δεν είναι προς καταστροφή.
Ούτε προς εφησυχασμό.
Έκτη: Η ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση θα προχωρήσει. Το επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, το κοινό συμφέρον, η
λογική. Και επειδή πολλοί από την παρέα είτε δεν θα θέλουν είτε δεν θα μπορούν, θα
δουν το εαυτό τους στο ….. 10ο βαγόνι του συρμού. Η Ευρώπη «του
σκληρού πυρήνα» ή «των πολλών ταχυτήτων» ή όπως θέλετε πέστε το, θα είναι η
επόμενη πραγματικότητα στη δυναμική πορεία της ολοκλήρωσης.
Έβδομη: Θλίψη
γιατί οι φαρισαϊστές, οι υποκριτές, οι λαϊκιστές, πληθύνονται επικίνδυνα.
Εγκαλούν, οι θλιβεροί, για όλες τις αστοχίες την ΕΕ και όχι τα συμμετέχοντα με
ομόφωνες αποφάσεις κράτη μέλη. Τους φταίει
η Ένωση γιατί εκείνοι κατασπατάλησαν τους πόρους της, ρήμαξαν τις οικονομίες τους,
υπερδανείστηκαν και φταίει η Ένωση γιατί δεν τους πληρώνει το λογαριασμό. Δείτε
τους, είναι δίπλα μας. Πανηγυρίζουν μαζί, όπως ο Τραμπ, η Λεπέν, ο Φάρατζ, ο
Λαφαζάνης, ο μισός ΣΥΡΙΖΑ, ο Μιχαλολιάκος ….
Όγδοη: Αλίμονο
στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται. Αν
αυτή εκφράζεται από τον πρωθυπουργό της, δυο φορές αλίμονο. Κατάλαβε (μεταξύ μας: κατάλαβε;) ότι το Brexit οφείλεται «στις πολιτικές λιτότητας», στις πολιτικές «των κλειστών συνόρων»,
«στην έλλειψη αλληλεγγύης», όταν οι Βρετανοί τάχθηκαν υπέρ του «όχι» για τους ακριβώς
αντίθετους λόγους, για υπερβολική αλληλεγγύη, για τη μεγάλη χρηματοδότηση εκ
μέρους τους των ενωσιακών ταμείων, για την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, για
την «ολοένα στενότερη ένωση των λαών της Ευρώπης». Αν αυτά καταλαβαίνει ο
όψιμος ευρωπαϊστής πρωθυπουργός μας, φανταστείτε τι πρόκειται να συμβεί….
Ένατη: Τούτων
δοθέντων, ο μεγάλος κίνδυνος βρίσκεται εδώ. Με τόσης έκτασης παραλογισμό,
φοβάμαι ότι μπορεί να μη βρούμε θέση ούτε στο ….10ο βαγόνι.
