Ο θρασύτατος νεοέλλην είχε παρκάρει το σχετικά απεριποίητο αυτοκίνητό του κατά τέτοιο τρόπο που έφραζε την έξοδο τουλάχιστον σε άλλα πέντε-έξι αυτοκίνητα, μεταξύ των οποίων και το δικό μου. Τα πρώτα λεπτά της ανοχής μου, τα διαδέχεται η ένταση και τελικά ο θυμός για την αδιαντροπιά του συμπατριώτη μας. Καθώς το νευρικό σύστημα των υπολοίπων αποκλεισθέντων αποδεικνύεται πιο ευάλωτο από το δικό μου, αρχίζει να κατεβαίνει επί του πεζοδρομίου το συνολικό εορτολόγιο της ορθοδόξου εκκλησίας!!!. Καταλαβαίνετε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα, όπως λέει και ο ποιητής, αφού έχει παρέλθει περίπου μισή ώρα και ο άθλιος συμπατριώτης μας δεν εμφανίζεται για να μας ξεμπλοκάρει. Αν φωνάξεις την αστυνομία, ίσως χρειαστούν άλλα τόσα λεπτά.
Σκέπτομαι κατά το χρόνο της αναμονής, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευρηματικότητα της γλώσσας του λιμανιού (έχει πραγματικά μερικές φορές μια απίστευτη δύναμη έκφρασης) ότι ο εν λόγω συμπατριώτης μας θα πρέπει να είναι ένας πραγματικός φασίστας.
Όταν επιτέλους εμφανίζεται (μεσήλικας, ατημέλητος, με τόνους αδιαφορίας και προφανώς χωρίς ένα "συγγνώμη"), σκέπτομαι ότι θα παραστώ μάρτυρας ενός σκληρού επεισοδίου, αφού οι υπόλοιποι αποκλεισθέντες έχουν εξαγριωθεί επικίνδυνα και δείχνουν έντονα τις επιθετικές τους διαθέσεις. Διαθέσεις λιντσαρίσματος, αν θέλετε.
Καθώς είμαι ο πρώτος από τα αυτοκίνητα που έχουν αποκλειστεί και για να αποφορτίσω λίγο την κατάσταση, τον ρωτάω, πριν μπει στο αυτοκίνητό του: "Ωραία ρε φίλε συγγνώμη δεν ζητάς, δεν μου λες τουλάχιστον τι κόμμα ψηφίζεις για να έχω και εγώ τα συμπεράσματά μου;". "Χρυσή Αυγή" ήταν η κοφτή απάντησή του.
Και ξάφνου εκείνες οι βρισιές, τα μπινελίκια, οι απειλές, οι λεονταρισμοί μετατράπηκαν αυτόματα σε μια απέραντη σιγή. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω, αν αυτή η ξαφνική, ταφική σιγή οφείλονταν σε φόβο ή σε θαυμασμό ........
